കവിത [ഋഷി] 863

കവിതേ! എൻ്റെ സ്വരത്തിലെ സീരിയസ്നെസ്സ് അവളറിഞ്ഞു.

ഇത്തവണ അവളുടെ വിരലുകളാണ് എൻ്റെ കൈത്തണ്ടയിലമർന്നത്! വിശ്വം! ഒന്നും പറയണ്ട. ഞാൻ മനോജിനോട് പകരം വീട്ടിയതൊന്നുമല്ലടാ! എത്ര നാളായി വിരലിട്ട് വികാരങ്ങളടക്കുന്നു! ഞാനൊരു പെണ്ണല്ലേടാ! ആ സ്വരമിടറി. പിന്നെ നിന്നെക്കാണാൻ മുടിഞ്ഞ ഗ്ലാമറും!

ഞാൻ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു പോയി! തേങ്ങലിനിടയിലും അവളെൻ്റെ ചിരിയിലലിഞ്ഞു ചേർന്നു… അന്തരീക്ഷം പെട്ടെന്നയഞ്ഞു.

ഞാൻ വണ്ടിയെടുത്തു. അവൾ ബാഗു തുറന്ന് മുഖം മിനുക്കി. സുന്ദരിപ്പെണ്ണ്. എന്തോ ഉള്ളിലെന്തോ പൊട്ടിയുടഞ്ഞു… ഞാൻ മുന്നോട്ടാഞ്ഞ് ആ കവിളിലൊരുമ്മ കൊടുത്തു. ദേ! പെണ്ണിൻ്റെ മോറാകെ ചെന്താമര!

വ്യാഴാഴ്ച്ച മനോജ് മലേഷ്യയിലേക്ക് വിമാനം കയറി. കൊളൊംബോ വഴിയാണ്. ഞാനും കവിതയും അവനെ എയർപ്പോർട്ടിൽ ഡ്രോപ്പു ചെയ്തു. ഒരു കൊഴുത്ത അക്കൻ അവനെ എതിരേറ്റു. അവരകത്തേക്കു നടന്നു… അമ്മേ! മുഴുത്ത മൊലയും കുണ്ടിയും!

അതാണ് ഹൈമാവതി. ഞങ്ങൾ തിരികെ ഡ്രൈവു ചെയ്യുന്ന വഴി കവിത പറഞ്ഞു. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നിർവികാരതയായിരുന്നു. ഞാനുമൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.

കാലത്ത് എട്ടരയായിരുന്നു സമയം. ഞാൻ എയർപ്പോർട്ടിനടുത്തുള്ള കഫേയിലേക്ക് വണ്ടി തിരിച്ചു. വയറു കത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ മൂഡ് ശരിയല്ലായിരുന്നു… എന്നാൽ കാപ്പിയും ഓംലെറ്റും പൂരി ഭാജിയും അകത്തേക്കു ചെലുത്തിയതോടെ പെണ്ണിൻ്റെ മൂഡു ലിഫ്റ്റു ചെയ്തു…

പുവ്വാടീ? ടോസ്റ്റും ബുൾസൈയും അകത്താക്കീട്ട് ചായ മൊത്തുന്നതിനിടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു.

ഇച്ചിരി നേരം കൂടിയിരിക്കാമോ കെഴവൻ കാമുകാ! അവൾ മന്ദഹസിച്ചു. നിനക്ക് രാവിലെ ഹിയറിങ്ങൊന്നുമില്ലല്ലോ. ഉച്ച തിരിഞ്ഞാണ് ഡിസ്റ്റ്രിക് കോർട്ടിൽ ഒരു കേസൊള്ളത്.