കാവിതായനം [അവളുടെ ബാകി] 194

ഇപ്പോഴും ഇറുക്കമല്ലാത്ത ചുരിധാറുകൾ ഇടുന്ന കവിത ഇന്ന് മറ്റൊരു രീതിയിൽ വന്നപ്പോൾ അരുൺ അറിയാതെ തന്നെ കണ്ണിന്റെ നോട്ടം മാറി പോകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

വീടിനകത്ത് നിന്നും പ്രഭാകരന്റെ ഭാര്യയും കവിതയുടെ അമ്മയും ആയ സീമ വന്നിട്ട് പറഞ്ഞു.

“അരുൺ മോനെ അവൾക്ക് അവിടൊന്നും അറിയില്ല. മോൻ എല്ലാം അറിഞ്ഞു കണ്ട് ചെയ്തേക്കണെ”

“ശെരി ആന്റീ, ഞാൻ നോക്കിക്കോളാം. അല്ല ആന്റീ പ്രഭകരേട്ടൻ എന്തിയെ???”.

“അദ്ദേഹം മംഗലാപുരം പോയേക്കുവാ. അതല്ലേ ഇത്ര ദൂരം പോകണ്ടത്തുകൊണ്ട് മോനെ വിളിച്ചത്. മറ്റാരെയും ഞങ്ങൾക്ക് വിശ്വാസമില്ല.”

അത് കേട്ടപ്പോൾ അവൻ അവളെ നോക്കിയ രീതി ഒക്കെ വച്ച് കുറ്റബോധം തോന്നി. അവൻ കാർ മെല്ലെ റോഡിലേക്ക് കയറ്റി.

റോഡിൽ കയറിയതും കാർ തന്റെ സർവശക്തിയും എടുത്തു കുതിച്ചു. അപ്പോഴാണ് കാറിന്റെ മുരൾച്ച മാത്രം എടുത്ത് നിന്ന അന്തരീക്ഷത്തിൽ ഒരു തേനൂറും ശബ്ദം വന്നത്.

“അരുൺ ചേട്ടാ”

ഇത് വരെ കവിതയുടെ ഫാമിലി ആയിട്ട് പോയിട്ടുണ്ട് എന്നല്ലാതെ കവിതയുടെ ശബ്ദം കേട്ടിട്ടേ ഇല്ല

“ആഹാ ഇയാള് മീണ്ടുമോ?”

“അതുപിന്നെ ചേട്ടാ, അച്ഛന് ഞാൻ ആരോടും സംസാരിക്കുന്നത് ഒന്നും ഇഷ്ടമല്ല. അരുൺ എട്ടനോടു വല്യ കാര്യമാ. പക്ഷേ ഞാൻ മിണ്ടുമ്പോൾ എന്താണ് പ്രതികരണം എന്നറിയില്ല.അത് കൊണ്ടാ മിണ്ടാതിരുന്നത്.”

“അതൊന്നും സാരമില്ല.. ഞാൻ ചുമ്മാ കളിക്ക് ചോദിച്ചതല്ലേ..”

അത് അരുണിന്റെ വായിൽ നിന്നും കേട്ടപ്പോൾ കവിതയുടെ മുഖത്ത് ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരി വിടർന്നു.

അരുൺ: “ഇന്ന് എന്തിന്റെ ഇന്റർവ്യൂ ആണ്?”

“അതൊരു കമ്പനിയിൽ ഡാറ്റ അനലിസ്റ്റ് ആയിട്ടുള്ള പോസ്റിനാണ്.”

“ആഹാ വല്യ ജോലി ആണല്ലോ. അപ്പൊൾ കാണുന്ന പോലോന്നുമല്ല, വല്യ പുള്ളി ആണല്ലേ…”

“പിന്നെ ഞാൻ ഇപ്പോഴും ഇങ്ങനെ ഇന്റർവ്യൂവിന് പോക്ക് മാത്രേ ഉള്ളൂ. ജോലി ഒന്നും കിട്ടില്ല. ഇന്റർവ്യൂവിന് കേറിയാൽ പിന്നെ അറിയാവുന്നത് പോലും പറയാൻ പറ്റില്ല. ഇപ്പോഴും ഔട്ട് ആകും.”

“എങ്ങനെ? നന്നായിട്ട് പ്രിപെയർ ചെയ്തോ??”

“ആ ഏട്ടാ…”