കാവിതായനം [അവളുടെ ബാകി] 194

അങ്ങനെ കുറെ നേരം അവർ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അവരുടെ സംസാരത്തിനിടയിൽ കിലോമീറ്ററുകൾ പോകുന്നത് അരിഞ്ഞത് ഇല്ല.

നേരം ഇരുട്ടി. എങ്കിലും അരുൺ വണ്ടി അതിവേഗം പായിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. അതികം വൈകാതെ തന്നെ കവിത ഉറക്കത്തിലേക്ക് വീണു.

അരുൺ അവളെ നോക്കി. അത് സുന്ദരമായ ചിരിയും സംസാര രീതിയുമുള്ള കവിതയുടെ സൗന്ദര്യം ഏറ്റവും കൂടുതൽ എടുത്തു കാണുന്നത് അവളുടെ ഉറക്കത്തിലാണെന്ന് അരുൺ മനസ്സിലാക്കി.

ഒരു പ്രത്യേക സൗന്ദര്യം ആയിരുന്നു കവിതയ്ക്ക് അപ്പൊൾ. വെളുത്ത ഓവൽ ഷെയിപ്പിൽ ഉള്ള അവളുടെ കണ്ണുകളുടെ സൈഡിലൂടെ താഴെ നെഞ്ചിന്റെ മുകൾ വരെ കിടക്കുന്ന മുടി.

ചുമന്ന കവിലും ചുണ്ടും. ഒരു ചെറിയ കമ്മൽ ഇട്ട ചെവികൾ പോലും കവിതയെ സൗന്ദര്യ ദേവത ആക്കി തോന്നിച്ചു.

പാന്റും ഷർട്ടും ആയിരുന്നു വേഷം എങ്കിലും പെണ്ണിന് ഒരു പ്രത്യേക സൗന്ദര്യം അതിൽ കാണാമായിരുന്നു. അതിനു കാരണം ഊർവശി രംബ തിലോത്തമ തോറ്റ് പോകുന്ന തരത്തിലുള്ള കവിതയുടെ ആകര വടിവ് തന്നെ ആയിരുന്നു.

ആ സൗന്ദര്യത്തെ നോക്കി അവൻ റോഡിൽ നിന്നും ശ്രദ്ധ മാറുന്നു എന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ അവൻ വണ്ടി ഒന്ന് നിർത്തി. പക്ഷേ വണ്ടി നിർത്തിയപ്പോൾ തന്നെ കവിത ഉണർന്നു.

“എന്തുറക്കമാടോ ഇത്. കണ്ടിട്ട് എനിക്കും ഉറങ്ങാൻ തോന്നി, അതാ നിർത്തിയത്. ”

“ഓ ഞാൻ കരുതി ഇനി എന്തെങ്കിലും ആവശ്യം ഉണ്ടെന്ന്.”

“ഒന്നുമില്ല. ഞാൻ ഒന്ന് കാറ്റുകൊള്ളാൻ നിർത്തിയതാണ്.”

“എനിക്കൊന്ന് ടോയ്‌ലറ്റിൽ പോകണം”

അരുൺ അപ്പൊൾ തന്നെ അടുത്തുള്ള പമ്പിലേക്ക് വണ്ടി വിട്ടു.

അവിടെ ചെന്നപ്പോൾ കവിതയ്ക്ക് തന്നെ പോകാൻ പേടി. കാരണം സമയം 10 മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

“എനിക് പേടിയാണ്. എന്റെ കൂടെ ഒന്ന് വാ.”

അരുൺ കവിതയുടെ കൂടെ ചെന്നു. കവിത പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഇറങ്ങി വന്നു. പിന്നെ വണ്ടിയിൽ കെറിയിട്ട് കവിത ഉറങ്ങിയില്ല.

11 മണി ആയപ്പോഴേക്കും കവിതയെയും കൊണ്ട് അരുൺ തിരിച്ചു വീട്ടിൽ ചെന്നു.

“എന്താ മോനെ താമസിച്ചത്. 8 മണി ഒക്കെ ആകുമ്പോൾ എത്തേണ്ടതാനല്ലോ. എന്തേലും പ്രശ്നം ഉണ്ടായോ?.” പ്രഭാകരൻ അരുണിനെ നോക്കി ചോദിച്ചു.

“ഇല്ല അച്ഛാ. എനിക്ക് കുറച്ചു ഷോപ്പിംഗ് ഉണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെ late ആയതാ.”

“മോളെ എന്തേലും കഴിച്ചോ. അമ്മ അവിടെ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ട്.”