കിവികളുടെ നാട്ടിലൊരു പ്രണയകാലം 1 [ഒലിവർ] 489

ജിനു കുറച്ചുനേരത്തേക്ക് അവന്റെ മുമ്പിലിരിക്കുന്നത് തന്റെ ആന്റിയാണെന്നുള്ള വസ്തുത മറന്നു. തന്റെ ഭർത്താവിന്റെ അനന്തരവനാണ് മുന്നിലിരുന്ന് സംസാരിക്കുന്നതെന്ന് സെലീനയും മറന്നു. അവന്റെ ഓരോ പെരുമാറ്റവും പക്വതയോടെയും സോഫ്റ്റായിട്ടുമായിരുന്നു. മങ്ങിയ മെഴുകുതിരിവെട്ടത്തിൽ ആ കണ്ണുകൾ വെട്ടിത്തിളങ്ങി. അവൻ ചിരിക്കുമ്പോഴൊക്കെ മുന്നിലിരുന്ന മെഴുകുതിരി നാളത്തെ പോലും ലജ്ജിക്കുന്ന തരത്തിൽ അവന്റെ മുഖം ശോഭാപൂർണ്ണമായി. കർത്താവേ… ചെക്കനിത്രും സൗന്ദര്യമോ?! സെലീന അതിശയിച്ചുപോയി.

ഡിന്നർ കഴിഞ്ഞിറങ്ങുമ്പോൾ ജിനു റെസ്റ്റോറന്റ് ഡോർ അവൾക്കായി തുറന്നുകൊടുക്കാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.

‘ ഗുഡ് ബോയ്….’ അവളെന്റെ കവിളിൽ പിച്ചി അഭിനന്ദിച്ചു.

അതുകണ്ട് ആവേശത്തോടെ അവൻ കാറിന്റെ ഡോർ തുറന്നുകൊടുക്കാൻ തിടുക്കപ്പെട്ടു നടന്നു. സെലീന കുറച്ച് ആടിയായിരുന്നു നടന്നിരുന്നത്. കാലുകൾ പൂർണ്ണമായും നിലത്ത് ഉറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. അവസാനത്തെ ഗ്ലാസ് വോഡ്ക വേണ്ടിയിരുന്നില്ല എന്നവൾക്ക് തോന്നി. പക്ഷേ പോയ ബുദ്ധി ആന പിടിച്ചാലും കിട്ടില്ലല്ലോ.

ജിനു ഡോറു തുറന്നു കൊടുത്തു. സെലീന സീറ്റിലേക്ക് നിരങ്ങിയിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. അവനു മുന്നിൽ വീണ്ടും തുറക്കപ്പെട്ട ആ പാൽത്തുടകളിലേക്ക് പാളി നോക്കാതിരിക്കാൻ ജിനു കിണഞ്ഞു ശ്രമിച്ചു. എന്നാൽ അവനത് സാധിക്കുമായിരുന്നില്ല. എത്ര പരിശ്രമിച്ചിട്ടും ആ കണ്ണുകൾ സ്കേർട്ടിനടിലൂടെ അവന്റെ ആന്റിയുടെ തുടകൾക്കിടയിലെ ഇരുട്ടിലേക്ക് പാറിനടന്നു. ഏതാനും സെക്കന്റ് നേരത്തേക്ക് അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ സെലീന ഒരു കാൽ കാറിന് വെളിയിൽ വച്ച് സീറ്റിന്റെ അറ്റത്തിരുന്നു. അവനുള്ള ഒരു സമ്മാനമെന്നോളം ആ കാലുകൾ പിന്നെയും അകന്നുവന്നു. സ്ട്രീറ്റ്‌ ലൈറ്റുകളുടെ വെള്ളിവെട്ടം അവളുടെ തുടയിടുക്കിലെ കൂരിരുട്ടിനെ വകഞ്ഞുമാറ്റി അവന്റെ കണ്ണിന് വഴികാട്ടിയായി. ശ്വാസമടക്കി പിടിച്ച് ജിനു ആ കാഴ്ച കണ്ടു. വന്നു തട്ടിയ വെള്ളി വെട്ടത്തെ പ്രതിഫലിപ്പിച്ചു തിളങ്ങുന്ന അവളുടെ കൊഴുത്തുരുണ്ട മാർബിൾത്തുടകൾ..! അവയിൽ വളർന്നുനിൽക്കുന്ന ഇളംകറുപ്പ് രോമരാജികൾ… ആ തുടുത്ത തുടകളുടെ സംഗമസ്ഥാനത്ത് അവളുടെ മണിചെപ്പിനെ പൊതിഞ്ഞു കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്ന ഇളംനീല കളറിലുള്ള സില്‍ക്ക് പാന്റി.. ശ്വാസെടുക്കാൻപോലും മറന്ന് അവനങ്ങനെ നിന്നു. കണ്ണിലെ കൃഷ്ണമണികൾ തുടുത്തുവന്നു.