കൊളുക്കുമലയിലെ സൂര്യോദയം [Woodpecker] 462

“വൗ….!! Handsome….!!” അർച്ചന അവൾപോലും അറിയാതെ പറഞ്ഞു….

അപ്പോഴേക്കും മുന്നിൽ നിന്നയാൾ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞ് അവസാനിപ്പിച്ചിരുന്നു… ഇപ്പൊ പോവാൻ പോവുന്ന ട്രെകിങ്ങിന്റെ നിർദ്ദേശങ്ങൾ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു… ഞാനൊന്നും കേട്ടില്ല….

“സോ…. നമുക്ക് ഒരു ടീം ആയിട്ട് വേണം പോവാൻ… ആവശ്യത്തിന് സമയമെടുത്ത് പതിയെ വന്നാമതി.. എന്തെങ്കിലും ബുദ്ധിമുട്ട് തോന്നിയാൽ കൂടെ ഞങ്ങളുണ്ടാവും എന്തായാലും ധൈര്യമായിട്ട് പറയാം…. ഓക്കേ..??” ചുള്ളൻ പയ്യൻ ഘനഗംഭീര്യശബ്ദത്തോടെ ചോദിച്ചു…. എല്ലാവരും ഓക്കേ തിരിച്ച് പറഞ്ഞു…. ഞാനപ്പോഴും അയാളെ വായിനോക്കി നിൽപ്പായിരുന്നു….

എല്ലാവരും ചായകുടിച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അയാൾ മുന്നിൽ നടന്നു…. പിന്നാലെ ചെറുതും വലുതുമായ കൂട്ടമായി മറ്റുള്ളവരും ഒപ്പം ഞങ്ങളും നടന്നു….

5km നടപ്പുണ്ട് ഇപ്പൊ പോവുന്ന ട്രെക്കിങ്ങിന്…. അതിൽ 4 km കയറ്റമാണ്…. സത്യം പറഞ്ഞാൽ ആദ്യം സംസാരിച്ച ആൾ പറഞ്ഞത് വ്യക്തമായി കേട്ടിരുന്നെങ്കിൽ ഞങ്ങൾ ഇതിന് ഇറങ്ങിപ്പുറപ്പെടില്ലായിരുന്നു…..

ആദ്യ ഒരു കിലോമീറ്റർ നിരപ്പായ റോഡിൽ നടന്ന് പിന്നെ തേയിലതോട്ടങ്ങൾക്ക് ഇടയിലൂടെ കയറിപ്പോവുന്ന ഒരു വഴിയാണ് അത്…. മലയുടെ മുകളിൽ നിന്നൊരു സൂര്യസ്തമയ വ്യൂ… അത് പൊളിയായിരിക്കും….

കയറ്റം കയറിത്തുടങ്ങി കുറച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോഴേ ഞങ്ങളുടെ ഊപ്പാട് വന്നു…. അതേ സമയം മുന്നിൽ പോയ ചുള്ളൻ ചെക്കനും ടീമും നിർത്താതെ കയറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്… ഒരു സ്റ്റെപ് കേറുന്ന ലാഘവത്തോടെ അവർ പെട്ടന്ന് കേറിപ്പോയി…. കാറിലും ലിഫ്റ്റിലും മാത്രം സഞ്ചരിച്ച് ശീലിച്ച വെറുതെ കമ്പ്യൂട്ടറിന് മുന്നിൽ ഇരിക്കുന്ന ഞങ്ങൾ പത തുപ്പാൻ തുടങ്ങി….

ഏകദേശം 3 കിലോമീറ്റർ ആയപ്പോ ശ്വാസം എടുക്കാൻ പോലും ബുദ്ധിമുട്ടായി ഞാൻ അവിടെ കണ്ട ഒരു കല്ലിൽ ഇരുന്നു….. അർച്ചന കിതക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും അവൾ ഇരുന്നില്ല….

‘എയ്… ഇരുന്നാ പിന്നെയും ക്ഷീണിക്കും… ഒറ്റ നടപ്പിന് കേറണം….!!” ആ ശബ്ദം വീണ്ടും….

കിതച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ മുകളിലേക്ക് നോക്കി…. അതേ… അയാൾ തന്നെ…. ഞാൻ അങ്ങ് ഇല്ലാണ്ടായിപ്പോയി… ആദ്യ കൂടിക്കാഴ്ചയിൽ ഇതായിരിക്കും എന്റെ അവസ്ഥയെന്ന് സ്വപ്നത്തിൽ പോലും ഞാൻ വിചാരിച്ചില്ല…

“വെള്ളം വേണോ….??” അയാൾ വെള്ളംകുപ്പി നീട്ടിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു…

ഞാൻ മറുപടി പറയാതെ അത് വാങ്ങി വായിലേക്ക് കമിഴ്ത്തി…

“ഹായ്… ഞാൻ ജീവ…!!” അയാൾ അർച്ചനക്ക് നേരെ കൈനീട്ടി…. അവൾ ഒട്ടും ആലോചിക്കാതെ തിരികെ കൈകൊടുത്ത് പേര് പറഞ്ഞു….. എനിക്കത് കണ്ട് അസൂയ തോന്നി…