കൂട്ടുകാരൻ്റെ പെങ്ങൾ എൻ്റെ കാമുകി [Sharath] 595

“യു.പി. സ്കൂളിൽ പഠിച്ച ഫസലാണോ, അതോ ചെറിയ സ്കൂളിൽ പഠിച്ചതാണോ?”

എന്റെ ചോദ്യം കേട്ടപ്പോൾ അവളുടെ പുച്ഛത്തിന് ഒരു കുറവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

“എൽ.പി.” എന്ന് മാത്രം പറഞ്ഞ് അവൾ വീണ്ടും നേരെയിരുന്നു, എന്നെ നോക്കാൻ പോലും കൂട്ടാക്കാതെ.

ഞാൻ തുടർന്നു:

“കുറേ ആയില്ലേടോ പഠിച്ചിറങ്ങീട്ട്? പ്രത്യേകിച്ച് ചെറിയ സ്കൂളും, അപ്പോ ഓർമ്മയില്ലാതിരിക്കുന്നത് സ്വാഭാവികമല്ലേ?” ഞാൻ അവളെ നോക്കി ചോദിച്ചു: “ഇപ്പോൾ എന്താ പരിപാടി? ആള് നാട്ടിലുണ്ടോ?”

അവൾ തന്റെ കലിപ്പ് ഒട്ടും കുറയ്ക്കാതെ മറുപടി നൽകി: “അറിഞ്ഞിട്ടെന്തിനാ?” പിന്നെ, എന്തോ ഒരു നിരാശ തോന്നിയിട്ടാവാം, എനിക്ക് അങ്ങോട്ട് നോക്കാൻ തോന്നിയില്ല.

ഞാൻ വീണ്ടും എന്റെ ശ്രദ്ധ പുറത്തേക്ക് തന്നെ തിരിച്ചു.

പക്ഷേ, അധികനേരം ആ നിശ്ശബ്ദതയ്ക്ക് ആയുസ്സുണ്ടായിരുന്നില്ല. പെട്ടെന്ന് അവളുടെ അടുത്ത ചോദ്യം വന്നു:

“ഇപ്പോഴെങ്കിലും മനസ്സിലായിട്ടും തന്നെയാണോ ചോദിച്ചത്?”

എന്റെ മറുപടി പെട്ടെന്നായിരുന്നു:

“അല്ല, മറ്റേ തോട്ടിൻ കരയിൽ വീടുള്ള, രണ്ട് സുന്ദരികളായ അനിയത്തിമാരുള്ള ഫസലിനെ എനിക്ക് അറിയുകയേ ഇല്ല.”

എന്റെ ആ മറുപടി അവൾക്ക് നന്നേ ബോധിച്ചു എന്ന് തോന്നി. ഏത് പെണ്ണിനാണ് ‘സുന്ദരി’ എന്ന് പറഞ്ഞ് അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നത് ഇഷ്ടമല്ലാത്തത്!

അങ്ങനെ, ആ വാക്കുകൾ ഒരു പാലമായി. എവിടെ പോയതാണെന്നും, എപ്പോഴും ഈ ബസിൽ തന്നെയാണോ വരുന്നതെന്നുമൊക്കെ ഞങ്ങൾ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി. ഓരോ വാക്കിലും അവളിലെ കലിപ്പ് പതിയെ അഴിഞ്ഞുവീഴുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു. സംഭാഷണം മുന്നോട്ട് പോകുന്നതിനിടെ, അവൾക്ക് ഇറങ്ങേണ്ട സ്റ്റോപ്പ് വന്നതായി ബസിന്റെ കിതപ്പ് എന്നെ അറിയിച്ചു.