കൂട്ടുകാരൻ്റെ പെങ്ങൾ എൻ്റെ കാമുകി [Sharath] 595

അങ്ങനെ, ടൗണിലെത്തിയ ഞാൻ ബസിൽ കയറി. ഇത്തവണ പഴയ ഡോർ സീറ്റിൽ നിന്നും മാറ്റി, ബസിന്റെ നടുഭാഗത്തുള്ള ഒരു സീറ്റിലായാണ് ഇരുന്നത്. പ്രതീക്ഷ വളരെ കുറവായിരുന്നെങ്കിലും, ഞാൻ അവൾക്കായി കാത്തിരുന്നു. വീണ്ടും പഴയതുപോലെ അവളുടെ സ്റ്റോപ്പ് എത്തി.

ബസ് നിർത്തി. ഞാൻ ഏന്തി വലിഞ്ഞ് പുറത്തേക്ക് നോക്കി. ബസിലുണ്ടായിരുന്നവർ എന്നെത്തന്നെ നോക്കുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു. അവൾ ഇന്നും അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഇന്നലത്തെ സങ്കടത്തേക്കാൾ വലുതായിരുന്നു ഇത്തവണ. സൈഡ് സീറ്റ് കാലിയായപ്പോൾ ഞാൻ അതിലേക്ക് ചാരിയിരുന്നു.

മനസ്സിൽ സങ്കടം അലയടിക്കുന്ന തിരമാലകളുമായി ഞാൻ പുറത്തേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു. സൈഡിൽ ഒരാൾ വന്നിരുന്നത് പോലും എന്നെ ബാധിച്ചില്ല. എന്റെ ശ്രദ്ധ മുഴുവൻ പുറത്തെ കാഴ്ചകളിലും, നഷ്ടപ്പെട്ട ആ മുഖത്തിലുമായിരുന്നു.

പെട്ടെന്ന് സൈഡിൽ നിന്ന് ഒരു ചോദ്യം! ഞാൻ കാണാൻ ആഗ്രഹിച്ച, കേൾക്കാൻ കൊതിച്ച അതേ ശബ്ദം! “ആരെയാ ഈ ഏന്തി വലിഞ്ഞൊക്കെ നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നത്? അയ്യേ, ഇങ്ങനെ ഒക്കെ നോക്കാവോ? ആളുകൾ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ലേ?”

ഒടുവിൽ, ആ ശബ്ദത്തിനുടമയിലേക്ക് ഞാൻ തിരിഞ്ഞു. അത് അവളായിരുന്നു! “ഇന്നലെ എവിടെയായിരുന്നു?” ഞാൻ ചോദിച്ചു, എന്റെ ശബ്ദത്തിൽ ചെറിയൊരു പരിഭവം കലർന്നിരുന്നോ എന്ന് സംശയം.

അവൾ ചെറുചിരിയോടെ പറഞ്ഞു: “ഇന്നലെയും ഇങ്ങനെ ഇതിൽ വന്ന് ചമ്മി ഇരിക്കുകയായിരുന്നോ? അതും എന്നെ കാണാൻ?”

അവൾ തുടർന്നു, “ഇന്നലെ ഉമ്മാക്ക് സുഖമില്ലായിരുന്നു, അതുകൊണ്ട് പോയില്ല. ഇന്ന് പിന്നെ വേറെ ആവശ്യത്തിന് ടൗണിൽ പോയിരുന്നു. ഞാൻ പിന്നിലൂടെയാണ് കയറിയത്. അപ്പോൾ മുതൽ നോക്കി നിൽക്കുവായിരുന്നു ഇയാളുടെ വെപ്രാളം. എന്താണ്, ആരെയാ നോക്കുന്നത്? എന്നെയാണോ?”