കുടമുല്ല 2 [Achillies] 1259

ഒടുക്കം എല്ലാവരും യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങി,

ആദ്യ ദിവസമായതുകൊണ്ടു ചിലവ് അവന്മാരുടെ വക ആയിരുന്നു, കൊണ്ടു വന്ന ഫുഡ് ഒരുമിച്ചിരുന്ന് കഴിച്ചു അവർ ഇറങ്ങി.

മിണ്ടാതെ മുന്നിൽ ചാരു നടക്കുന്ന കാരണം എനിക്കും നെഞ്ചിനകത്തു കല്ല് വെച്ച പോലെ ആയിരുന്നു…

മിണ്ടാതെ ഇനിയും നിക്കണ്ടാന്നു തോന്നി, എല്ലാം അവളോട്‌ പറയാം…വേണോങ്കിൽ വീട്ടുകാരുടെ കാലു പിടിച്ചിട്ടാണേലും അവളെ തിരിച്ചു അവളുടെ സ്വന്തം വീട്ടിൽ ആക്കാം എന്ന ചിന്തയുമായി, ഞാൻ അടുക്കളയിൽ നാളത്തെക്കുള്ള അരി നോക്കുന്ന ചാരുവിനടുത്തെത്തി.

“ചാരു….നിനക്ക് എന്താ പറ്റിയെ…ഇവിടെ ഇഷ്ടമായില്ലേ…..ഞാൻ….പെട്ടെന്ന് എനിക്കിതെ ഒപ്പിക്കാൻ പറ്റിയുള്ളൂ….

ഇവിടെ ബുദ്ധിമുട്ടാണേൽ നമുക്ക് വേറെ എവിടേലും നോക്കാം….ഇല്ലേൽ ഞാൻ വേണേൽ ചാരുവിന്റെ വീട്ടിൽ പോയി സംസാരിക്കാം,…എല്ലാം പറഞ്ഞാൽ ചിലപ്പോൾ ചാരുവിനെ…..”

പറഞ്ഞു തീർക്കാൻ അവൾ അനുവദിച്ചില്ല എന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചാഞ്ഞു വീണു പൊട്ടിക്കരയുകയായിരുന്നു അവൾ,…

എന്തു ചെയ്യണം എന്നറിയാതെ അമ്പരന്നു നില്ക്കാനെ എനിക്ക് പറ്റിയുള്ളൂ….

“ഞാൻ കാരണോല്ലേ ഏട്ടൻ ഇപ്പൊ ഇങ്ങനെ കഷ്ടപ്പെടുന്നെ….ഒരു തെറ്റും ചെയ്യാണ്ട്….എനിക്ക് വേണ്ടി വീട്ടിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി….ആരുമില്ലാത്ത വനെപോലെ….എനിക്ക് സഹിക്കാൻ പറ്റണില്ല ഏട്ടാ….”

എന്റെ നെഞ്ചിൽ മുഴുവൻ കണ്ണീരും മൂക്കൊലിപ്പും പടർത്തി എന്നെയും ചുറ്റി നിന്നു പതം പറയുന്ന ചാരുവിനെ…കാണുമ്പോൾ ഉള്ളം തുള്ളുകയായിരുന്നു.

“ഏട്ടൻ ഇനിയും എന്നെ ചുമന്നു കഷ്ടപ്പെടേണ്ട…ഞാൻ…ഞാൻ….”

“നിന്നെ ഞാൻ ഒരിടത്തും വിടത്തില്ല ചാരു,…

… ഇപ്പൊ കഷ്ടപ്പാടില്ലെന്നല്ല..നല്ല രീതിയിൽ കഷ്ടപ്പാടുണ്ട്…നാളെ എന്താകും എന്നോർത്തു ഒരു പിടിയും ഇല്ല പക്ഷെ ഇപ്പോൾ എനിക്കെന്തെലും ഒക്കെ നേടണം എന്നു തോന്നുന്നുണ്ട്…

നിനക്ക് ഇവിടത്തോട് അഡ്ജസ്റ് ചെയ്യാൻ പറ്റുവോന്നു എനിക്കറിയില്ല …വറചട്ടിയിൽ നിന്ന് എരിതീയിലേക്ക് വീണ പോലെയാ നിന്റെ അവസ്‌ഥ എന്നെനിക്കറിയാം…ഈ അവസ്ഥയിൽ നിന്നെ കൊണ്ടെത്തിച്ചതിന് എനിക്ക് പറയാൻ സോറി മാത്രേ ഉള്ളൂ…”

എന്റെ നെഞ്ചിൽ നിന്നും തലപൊക്കി മൂക്ക് ഒന്നു വലിച്ചു കണ്ണു കൂർപ്പിച്ചു നോക്കിയ ചാരു എന്റെ വയറ്റിൽ ബനിയൻ കൂട്ടി തൊലിക്ക് പിടിച്ചു പിച്ചി.

“ഔ….ഇപ്പൊ എന്തിനാ എന്നെ പിച്ചിപ്പറിച്ചെ…”