ലൈഫ് ഓഫ് അവിനാശ് 1 [Dexter] 317

ഞാൻ: “ഉം.. ഞാനും അതാ ആലോചിച്ചേ. അവളെ ഏല്പിക്കാം. അതാണ് നല്ലത്, അവൾ ആവുമ്പോൾ നല്ല ഭംഗിയിൽ ചെയ്ത് വെച്ചോളും. അപ്പോ ശെരി, അവൾ വീട്ടിൽ പോവുന്നതിനു മുൻപ് ഞാൻ പോയ് ചെന്ന് പറയട്ടെ. ശെരി എന്നാ.”

ഷഫീക്: “ഓക്കേ ഡാ, ബൈ!! എടാ പിന്നെ നീ ഇന്ന് രാത്രി എന്റെ വീട്ടിൽ വരുന്നുണ്ടോ? ഉമ്മ നെയ്ച്ചോറും ബീഫും വെക്കും ഇന്ന്.”

ഞാൻ: “ഉഫ് സെറ്റ്, ഞാൻ എന്തായാലും കാണും. നീ വിട്ടോ, ഞാൻ അടുത്ത ബസിൽ വരാം. എനിക്ക് ഈ സെമസ്റ്റർ ഫീസ് കൂടെ അടക്കാനുണ്ട്, പിന്നെ ആ ദിവ്യയോട് പ്രോജക്റ്റിന്റെ കാര്യം ഒന്ന് പറഞ്ഞു സെറ്റ് ആകണം.”

ഞാൻ അങ്ങനെ ക്ലാസ്സിലോട്ടു തിരിച്ചു നടക്കുമ്പോൾ ആണ് കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച കണ്ട ആ ഞെട്ടിക്കുന്ന കാഴ്ച എന്റെ മനസ്സിൽ ഫ്ലാഷ്ബാക്ക് ആയി വന്നത്.

കോളേജിന്റെ കോറിഡോർ നിശ്ശബ്ദമായിരുന്നു, വൈകുന്നേരത്തെ സൂര്യാസ്തമയത്തിന്റെ ഏകദേശം ഓറഞ്ച് നിറം വാതിലുകളിലൂടെ ചാരി വീഴുന്നു, അന്തരീക്ഷം ചൂടുള്ളതും വിയർപ്പ് നിറഞ്ഞതുമായിരുന്നു. ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ് ടീച്ചർ മീര മിസ്സ് സ്പെഷ്യൽ ക്ലാസ് എടുത്ത് കഴിഞ്ഞു അവരുടെ ആ മൃദുവായ, സെഡക്ടീവ് ശബ്ദം ഇപ്പോഴും എന്റെ കാതിൽ മുഴങ്ങുന്നു

മീര: “സമയം അഞ്ചു ആയാടാ പിള്ളേരെ വൈൻഡ് അപ്പ്‌ ചെയ്യാം, ഇന്നത്തെ ടോപ്പിക് മനസ്സിലായിലെ?? ആയോ? മ്മ്.. സംശയങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കിൽ ചോദിക്കൂ.. അല്ലെങ്കിൽ എന്നെ വിളിച്ചാൽ മതി, അതിനും മടി ആണേൽ മെസ്സേജ് അയച്ചു ഇട്ടേക്കു ഞാൻ പറഞ്ഞു തരാം”.

എന്ന് പറയുമ്പോൾ അവരുടെ ചുണ്ടുകൾ മെല്ലെ വിടർന്ന്, നെയ് നിറത്തിലുള്ള മുഖം ചെറുതായി ചുവന്നു. ക്ലാസ്സ്‌ കഴിഞ്ഞ ഉടൻ ഞാൻ ടോയ്‌ലറ്റിൽ ഒന്ന് മുള്ളാൻ പോയിട്ട് തിരിച്ചു വന്നപ്പോഴേക്കും എല്ലാരും പോയിരുന്നു. ക്ലാസ്സ്‌റൂമിന്റെ നിശ്ശബ്ദതയിൽ എന്റെ കാൽപ്പാടുകൾ മാത്രം പ്രതിധ്വനിക്കുന്നു, ഫാൻ ഓഫ് ആയതിനാൽ ചൂട് കൂടുതലായി, എന്റെ ഷർട്ട് പുളർന്നു. അപ്പോഴാണ് ഞാൻ മൊബൈൽ ക്ലാസ്സിൽ വെച്ച കാര്യം ഓർത്തത്. ഞാൻ എന്നിട്ട് ക്ലാസ്സിൽ കേറി, ഡെസ്കിന്റെ അടിയിൽ നിന്നും മൊബൈൽ എടുത്തു, പാന്റിന്റെ പോക്കറ്റിൽ ഇട്ടു. എന്നിട്ട് ഡോർ ലോക്ക് ചെയ്ത് ഇട്ടു, വാതിലിന്റെ ‘ക്ലിക്ക്’ സൗണ്ട് എന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് വേഗത്തിലാക്കി. പിന്നെ വരാന്തയിലോട്ടു തിരിച്ചു നടക്കുമ്പോൾ ആയിരുന്നു അടച്ചു ഇട്ടിരിക്കുന്ന ടീച്ചർമാരുടെ സ്റ്റാഫ് റൂമിൽ നിന്നും പെട്ടെന്ന് ഒരു മന്ദമായ, നനവുള്ള ഒരു ചൂഷണ ശബ്ദം എന്റെ കാതിൽ പതിഞ്ഞത്. ക്ലാസ്സ് റൂമിൽ നിന്നും രണ്ടു റൂം അപ്പുറത്ത് ആണ് സ്റ്റാഫ് റൂം. ഞാൻ മെല്ലെ, ശ്വാസം അടിച്ചുറപ്പിച്ച് ഒന്ന് അടുത്തോട്ടു ചെന്ന് നോക്കി. വാതിൽ ലോക്ക്ഡ് അല്ലായിരുന്നു, പക്ഷെ ചാരി ഇട്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു – ഞാൻ ചുറ്റും ഒന്ന് നോക്കി, ആരെങ്കിലും ഉണ്ടോ എന്ന് ഉറപ്പാക്കാൻ കണ്ണുകൾ 360 ഡിഗ്രി തിരിച്ചു – കോളേജ് മരുഭൂമി പോലെ നിശ്ശബ്ദം, ഒരു പക്ഷിയുടെ ചിറകടിച്ചിൽ പോലും ഇല്ല, വെറും വായു വീശുന്ന സൗണ്ട് മാത്രം. ഞാൻ നൈസ് ആയിട്ട് ആ വാതിലിന്റെ അരുകിൽ ചെന്ന്, ഒരു രണ്ടു ഇഞ്ച് തുറന്നു ഒളിഞ്ഞു നോക്കി. വെല്ല, ടീച്ചർമാർ സാരി എങ്ങാനം ഊരുന്നത് കാണാൻ പറ്റുമോ എന്നുള്ള ഒരു കിടിലൻ പ്രതീക്ഷയിൽ, എന്റെ ശ്വാസം പിടിച്ചുറപ്പിച്ച്, വിയർപ്പ് നെഞ്ചിലൂടെ ഒഴുകുന്നു.