ലിനിയും പപ്പയും [ഏകലവ്യൻ] 1947

“കൊടുത്തമ്മച്ചി..”

“കഴിഞ്ഞിട്ട് താഴേക്ക് വാ  മോളെ.. ഞാൻ താഴെയുണ്ടാകും..”

“ആ.., പപ്പ എണീറ്റോ അമ്മച്ചി..?”

“ഇല്ല ഉറക്കമാ..”

അമ്മച്ചി കാണാതെ അവളുടെ മുഖത്ത് കള്ള പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു. പാവം..!

ത്രേസ്യ കൊച്ചിനേം കൊണ്ട് താഴെക്കിറങ്ങി. മുടി മുഴുവൻ പുറകിലേക്ക് വാരി കെട്ടി ക്ലിപ്പിൽ മുറുക്കി. ഷാൾ എടുത്ത് അവളും താഴെക്കിറങ്ങി.

പാവം പപ്പ..! മുറിയിലേക്കൊന്ന് കണ്ണോടിച്ചു. ഒന്ന് കാണാൻ തോന്നിയെങ്കിലും അമ്മച്ചി ഉള്ളത് കൊണ്ട് അവൾ അവരുടെ പുറകെ നടന്നു.

പെരുന്നാൾ തുടങ്ങുന്നതിന്റെ ഭാഗമായി പള്ളിയിലേക്കുള്ള വഴി നന്നായി അലങ്കരിച്ചിട്ടിട്ടുണ്ട്. കുറെയേറെ ആളുകളും. കണ്ണുകൾ പലതും തന്നിലേക്ക് അടുക്കുന്നത് കണ്ട് അവൾ വസ്ത്രം മരിയാദിക്ക് അടുപ്പിച്ചു പിടിച്ചു നടന്നു.

ഇന്ന് മുതൽ ആറു ദിവസത്തേക്ക് പള്ളിയിൽ ദിവസവും പരിപാടികളാണ്. രാത്രിയിൽ കൾച്ചറൽ പ്രോഗ്രാമ്സും.

പ്രാർത്ഥിച്ച് കഴിഞ്ഞ് അവിടെ നിന്നുമിറങ്ങി. പരിചയക്കാരോടൊക്കെ അമ്മച്ചിയോടുത്തു സംസാരിച്ചിട്ട്.

വീട്ടിലെത്തുമ്പോൾ നടന്നതിന്റെ ക്ഷീണം വേറെ. പപ്പ പറഞ്ഞത് നേരാ.. കൊഴുപ്പ് കൂടിയിട്ടാണ് ഇത്ര ക്ഷീണവും കിതപ്പും.

വരാന്തയിൽ നിന്ന് ന്യൂസ്‌ പേപ്പർ വായിക്കുകയാണ് ആള്..! ഹൃദയമെന്തിനാ വീണ്ടും ഇങ്ങനെ കിടന്ന് പിടക്കുന്നതെന്ന് അവൾക്കൊരു പിടിയുമില്ല.

ഇടം കണ്ണിട്ട് പപ്പയെ നോക്കിക്കൊണ്ട് അമ്മച്ചിയുടെ പുറകെ അവൾ കൊച്ചുമായി നടന്നു.

“നിങ്ങളെണീറ്റതെ ഉള്ളോ ഇച്ചായ..?”

ത്രേസ്യയുടെ ചോദ്യം കേട്ട് അയാൾ ന്യൂസ് പേപ്പർ താഴ്ത്തി. ഭാര്യയെയും പുറകിലുള്ള മരുമോളെയും നോക്കി. പെണ്ണിന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ പറ്റാത്ത തരത്തിലൊരു വികാരം അയാളുടെ നെഞ്ചിലാളി. വേഗം തന്നെ നോട്ടം മാറ്റി.