ലിനിയും പപ്പയും [ഏകലവ്യൻ] 1947

“ഒ.. നിങ്ങടെ ചെവി അടിച്ചു പോയ മനുഷ്യ..?”

“എന്താടി..?”

“ഇപ്പോ എണീറ്റതെ ഉള്ളോ ന്ന്..?”

“ആ..”

“രാവിലെ എണീക്കുന്ന ആളാ..എന്തൊരു ഒറക്കാ ഇത്..നിങ്ങക്കെന്തു പറ്റി..?”

ആ ചോദ്യം കേട്ട് തോമസ് മരുമോളുടെ മുഖത്തൊന്ന് കണ്ണോടിച്ചു. തല താഴ്ത്തിയുള്ള അവളുടെ അടക്കി പുഞ്ചിരി.

“ഒന്ന് പോയെടിയെ..ബ്രേക്ഫാസ്റ് എടുത്ത് വെക്ക്..”

“നിങ്ങക്കൊന്ന് പള്ളീൽ വന്നോടാരുന്നോ..? എത്ര പേരാ നിങ്ങളെ അന്വേഷിച്ചത്.”

“സമയം ഉണ്ടല്ലോടി..”

“ഒഹ്..”

ത്രേസ്യ ചുണ്ട് കോട്ടി അകത്തേക്ക് നടന്നു. കണ്ണുകൾ ഉടക്കുന്ന കാന്തീക ശക്തിയോടെ പുറകിൽ ലിനിയും.

“മോളെ..ഡ്രസ്സ്‌ മാറി വാ എന്നിട്ട് കഴിക്കാം..”

അമ്മച്ചി അവളോട് പറഞ്ഞു.

“ആ…”

ഉത്തരം കൊടുത്ത്, അമ്മച്ചി റൂമിലേക്ക് പോകുന്നത് നോക്കി അവളൊന്ന് തഞ്ചി. കൊച്ചിനെ സെന്റർ ഹാളിലെ തറയിൽ ഇരുത്തി കളിപ്പാട്ടം എടുത്ത് കൊടുത്ത് വേഗം പുറത്തെ വാതിൽപ്പടിമ്മൽ വന്നു.

“പപ്പാ…”

ശബ്ദമില്ലാതെ അടക്കി വിളിച്ചു. പേപ്പർ നീക്കി അയാൾ തല ഉയർത്തി. ആരെയും മനം മയക്കുന്ന സൗന്ദര്യത്തോടെ മരുമകളുടെ ചേലുള്ള മുഖം.!

“നി നേരത്തെ എണീറ്റോ..?”

അയാൾക്ക് അത്ഭുതമായിരുന്നു.

“എണീറ്റതല്ല.. ഉറക്കം ഞെട്ടിയതാ..”

“ക്ഷീണമുണ്ടോ..?”

“ഉം ചെറുതായി..”

അയാൾ അവളെ തല മുതൽ പാദം വരെ അടിമുടിയൊന്ന് നോക്കി. നോട്ടം കണ്ട് അല്പനാണത്തോടെ അവൾ ചോദിച്ചു.

“എങ്ങനുണ്ട്..?”

“സുന്ദരിക്കോത…!”

അവളുടെ ചുണ്ടുകളിൽ സന്തോഷത്തിന്റെ പുഞ്ചിരി വിടർന്നു. പപ്പയുടെ നോട്ടം കണ്ട് ലിനി മെല്ലെ അവളുടെ മാറിനു മുകളിലെ ഷാൾ മുകളിലേക്ക് നീങ്ങി. തനി കുറുമ്പ്..!