ലിനിയും പപ്പയും [ഏകലവ്യൻ] 1947

ഐശ്വര്യം ഇറ്റ് വീഴുന്ന ചിരി. പപ്പയുടെ ആ ചിരി ഇപ്പോഴും എന്റെ മനസിലുണ്ട്. പക്ഷെ അന്ന് ഞാനത് മനസ്സിൽ തീർത്തും തള്ളികളഞ്ഞു. കാരണം എന്നെ കെട്ടാൻ പോകുന്നത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകനല്ലേ.

വമ്പൻ ബിസിനെസ്സ് പടുത്തുയർത്തിയ, സമൂഹത്തിൽ നല്ല നിലയും വിലയുമുള്ള അതിലുപരി നല്ല ദാന ശീലനയായ തോമസിന്റെ കുടുംബത്തിൽ നിന്നും ഒരു കല്യാണ ആലോചന, എന്റെ അപ്പച്ചന് വേറൊന്നും ചിന്തിക്കാൻ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

അതുവരെയും വരുന്ന ആലോചനകൾ മുടക്കി കൊണ്ടിരുന്ന ഞാൻ അന്ന് നല്ല കുട്ടിയായ്. കാരണം അച്ഛനെ പോലെ തന്നെ മോനും നല്ല സുന്ദരനായിരുന്നു. നമുക്ക് അത് മാത്രം നോക്കിയാൽ മതിയല്ലോ.

അലെക്സിനു എന്നെ ഇഷ്ടപ്പെടുമെന്നതിൽ എനിക്കൊട്ടും സംശയം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഇതെന്റെ കോൺഫിഡൻസ് അല്ല അഹങ്കാരമാണ് എന്ന് പറയുന്നത് പോലെ.

സ്വകാര്യ നിമിഷത്തിൽ സംസാരിക്കാൻ വേണ്ടി നമ്മളെ ഒരു റൂമിലേക്ക് തള്ളി വിടുമ്പോൾ പാവം നന്നായി വിയർത്തിരുന്നു. തപ്പി തടഞ്ഞു ഓരോന്ന് ചോദിക്കുമ്പോഴും തന്റെ മുഖത്ത് നോക്കാതിരിക്കാൻ പാവം പ്രത്യേകം കഷ്ടപ്പെട്ടു.

ഇങ്ങനെയും ഉണ്ടാവുമോ നാണം. അതും ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന്..!

ഉള്ളിലെ ചിരിയടക്കി ഞാനും ഉത്തരങ്ങൾ കൊടുത്തു.

ആദ്യമായി പെണ്ണിനോട് മിണ്ടേണ്ടി വരുന്ന ചമ്മലാണ് അതെന്ന് എനിക്ക് മനസിലായി. എന്റെ ഭാഗ്യം..!

പക്ഷെ എനിക്കാണെങ്കിൽ ഇങ്ങനെയുള്ളവരെ വട്ട് പിടിപ്പിക്കുന്ന ദൂഷ്യം സ്വഭാവവും ഉണ്ട്.

“സാരിയുടെ പിന്ന് കുത്തുന്നു.. ഞാനതൊന്ന് അഴിച്ചു കുത്തട്ടെ..?”