ലിനിയും പപ്പയും [ഏകലവ്യൻ] 1946

കാരണം കല്യാണ ചെക്കന്റെ കുടുംബക്കാരൻ. ആവിശ്യത്തിന് മദ്യം വിളമ്പിയിട്ടും ഇയാളീ കുപ്പിയും ഗ്ലാസും എടുത്ത് വെക്കുന്നത് എന്തിനാണെന്ന് ചോദിച്ചാൽ ഒരു നാണക്കേടല്ലേ..

ഉണ്ട്.. അയാൾക്കങ്ങനൊരു നാണക്കേട് തോന്നി.

കൊച്ചിനേം കൊണ്ട് വീണ്ടും ബാൽക്കണിയിൽ എത്തിയ ലിനി കാണുന്നത് അമ്മച്ചിയും പെൺപടകളും പെൺ സിംഹങ്ങളുടെ കൂട്ടം പോലെ കൂട്ടം കൂടിയിരുന്ന് വാ തോരാത്ത സംസാരമാണ്.

അറിയുന്നതും അറിയാത്തതുമായ കുറേ ബന്ധു ജനങ്ങൾ ഓരോ റൂമിലും മൂലക്കും തമ്പടിച്ചു നിന്ന് കൊണ്ട് സംസാരം. അവൾ മെല്ലെ അമ്മച്ചിയുടെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങി പല മുഖങ്ങളെയും നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട്..

“അമ്മച്ചി.. കഴിഞ്ഞോ..?”

“ആ മോളെ.. എപ്പഴേ കഴിഞ്ഞു. ഞാൻ നിന്നെ വിളിച്ചതല്ലേ… ഇതൊക്കെ ഒരു സുഖമുള്ള പരിപാടിയല്ലേ…”

ആ സമയം അവൾടെ ഒക്കത്തുള്ള കൊച്ചിനെ ഷെറിനാന്റി വാങ്ങി. അലെക്സിന്റെ കൊച്ചച്ചന്റെ ഭാര്യ. പപ്പേടെ ഏറ്റവും ഇളയ അനിയന്റെ പത്നി.

അതെനിക്കും ഒരു സൗകര്യമായി.

ഞാൻ മെല്ലെ അമ്മച്ചിയുടെ അടുത്തേക്ക് കുനിഞ്ഞു.

“അമ്മച്ചി.. ഞാനൊന്ന് ടോയ്‌ലെറ്റിൽ പോയി വരാം..”

“പോയി വാ മോളെ..”

“എന്താ ലിനി ഒരു സൊകാര്യം പറച്ചിൽ..?”

ആന്റിയുടെ ചോദ്യത്തിനോട് ഞാൻ എന്റെ മനസിലെ ശങ്ക ആംഗ്യമായി കാണിച്ചു. അവർ പുഞ്ചിരിക്കുകയാണ്. എന്തേലും ആവട്ടെ..

അമ്മച്ചിയോടു തലകുലുക്കി സമ്മതം വാങ്ങിച്ചു.

“അമ്മച്ചി കഴിക്കാൻ പോകുമ്പോ വിളിക്കണേ..”

“ആ മോളെ…പപ്പ എവിടെ..?”

“ഞാൻ കണ്ടില്ലമ്മച്ചി..”

“ആ..”

ഞാൻ വേഗം അവിടുന്ന് തിരിച്ചു നടന്നു.