ലിനിയും പപ്പയും [ഏകലവ്യൻ] 1946

“ഹൊ.. നാശം.. ഇതെങ്ങനെ പുറത്തെത്തി…!”

അവളവിടെ കൈകൾ എത്തിച്ച് മാന്താൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും കഴിഞ്ഞില്ല.

വല്ലാത്ത തരം പുകയുന്ന നീറ്റൽ..!

സമയം വൈകുന്നതോർത്തു ഒന്നും ചെയ്യാൻ കഴിയാതെ വേദനയും സഹിച്ച് അവളാ ഇരുൾ മറവിലൂടെ തന്നെ നടന്നു.

ഔട്ട്‌ ഹൗസിന്റെ പുറകിലേക്ക് വരാനാണ് പപ്പ പറഞ്ഞത്. അതനുസരിച്ചു അവൾ പുറകിലെത്തി, ഇന്റർലോക്കിട്ടെ ഭാഗത്തേക്ക് നോക്കി.

പപ്പ അവിടെ തന്നെ കാത്ത് നിൽക്കുന്നുണ്ട്.

പാവം..

വേറെ ആരുമില്ല. അവൾ വേഗം അങ്ങോട്ടേക്ക് നടന്നു.

മരുമകൾ വരുന്നത് അയാളും കണ്ടു. മുന്നിലേക്ക് നിന്നു. അയാളുടെ മുഖത്തുണ്ടായ ചമ്മൽ പോലെ തന്നെ അവളുടെ ഉള്ളിലും ഉണ്ടായി. പക്ഷെ പുറത്ത് കാണിച്ചില്ല. കണ്ണുകൾ ഉടക്കിയ നോട്ടത്തോടെ ഇരുവരും അരികിലേക്ക് എത്തി.

“പപ്പാ..”

“മോളെ എത്ര സമയമായി.”

“അത്.. ഞാ വരുമ്പോൾ കൊച്ചച്ചൻ ഇറങ്ങുന്നത് കണ്ടു..”

“അവൻ പോയില്ലേ..?”

“പോയി..”

“നിന്നെ കണ്ടോ..?”

“ഇല്ല.. ഞാൻ മാറി നിന്നു..”

“നന്നായി.. മോള് വാ..”

“എവിടെക്കാ പപ്പാ..?”

“അതിനുള്ളിലേക്ക് പോകാം.. സേഫാ…”

ഔട്ട്‌ ഹൗസിനോട് ചേർന്ന് സ്റ്റോർ റൂം പോലുള്ള ഒരു ചെറിയ മുറി. അത് കാണിച്ചു കൊണ്ട് അവളെ ക്ഷണിക്കുമ്പോൾ മരുമോളെ കളിക്കാൻ കൊണ്ടു പോകുന്ന ഫീലാണ് അയാൾക്ക് ഉണ്ടായത്. അത് പോലെ തന്നെ അവൾക്കും. വികാരങ്ങൾ പൊരുത്തപ്പെട്ട ഇരുവരുടെയും കണ്ണുകൾ കാന്തിക വലയത്തിൽ പെട്ടത് പോലെ ഉളിഞ്ഞു. പപ്പ അധികമൊന്നും അടിച്ചിട്ടില്ലെന്ന് സംസാരത്തിലൂടെ അവൾക്ക് മനസിലായി. അതിന്റെ സന്തോഷവും അവളുടെ മുഖത്ത് മിന്നി മറഞ്ഞു.