ലിനിയും പപ്പയും [ഏകലവ്യൻ] 1947

“മോനുറങ്ങി പോയോ..?”

“പിന്നെ നിന്നെ കാത്ത് നിക്കലല്ലേ എന്റെ കൊച്ചിന് പണി..?”

അമ്മച്ചിയുടെ വാക്കുകളിൽ അല്പം ദേഷ്യം ഉണ്ടായിരുന്നു. എളിഭ്യമായി ഞാൻ നാക്ക് കടിച്ചു. എങ്കിലും ഭാവം വിടാതെ തുടർന്നു.

“അല്ല പപ്പയെവിടെ..?”

“അങ്ങേര് ഇതേത് കോണത്തിലാമോ പോയിട്ടുള്ളത്.. ഞാൻ വിളിച്ചിരുന്നു.”

“എന്ത് പറഞ്ഞു..?”

“ഇപ്പൊ വരാമെന്ന്.”

“എവിടെയാ ഉള്ളത് പോലും..?”

“ആവോ..”

“മ്മ്..”

പുഞ്ചിരി കാണിക്കാതെ അവൾ മൂളി.

“നമുക്ക് കഴിക്കാം മോളെ.. എനിക്ക് ചെറുതായി ഉറക്കം വരുന്നു..”

“വാ അമ്മച്ചി കഴിക്കാം..”

ലിനി കൊച്ചിനെ വാങ്ങിയെടുത്തു കൊണ്ട് അമ്മച്ചിയുമായി ഡൈനിംഗ് ഭാഗത്തേക്ക് നടന്നു. അപ്പോഴും കണ്ണുകൾ തേടിയത് പപ്പാ വരുന്നുണ്ടോ എന്നാണ്. അവർ കഴിച്ചു തുടങ്ങുന്ന സമയമാണ് തോമസ് അവിടേക്ക് വന്നത്.

കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് അവൾ അയാളെ ആലിംഗനം ചെയ്തു. ചിരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ് തോമസ്. നോട്ടങ്ങൾ തമ്മിൽ മൃദു വികാരം കൈമാറിയ ശേഷം അവൾ അമ്മച്ചിക്ക് പപ്പയെ കാണിച്ചു കൊടുത്തു.

‘ഒന്ന് വേഗം കഴിക്കാനിരിക്ക് മനുഷ്യ…”

അതാണ്‌ ത്രേസ്യയുടെ മുഖ ഭാവം. വീണ്ടും വീണ്ടും മരുമോളുടെ അടുത്തെത്താൻ വേണ്ടി മനസ്സ് വെമ്പുന്ന തോമസ് അവർക്ക് നേരെ കഴിക്കാനിരുന്നു. അമ്മച്ചി അടുത്തുള്ളത് കൊണ്ട് കൂടുതൽ നോട്ടങ്ങൾക്ക് ശ്രമിക്കാതെ ലിനി ഒന്നൊതുങ്ങി. അങ്ങനെ അവർ കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞ് എഴുന്നേറ്റു.

ഇനി വിടപറയൽ ചടങ്ങാണ്. മദ്യ ലഹരിയിൽ ഇനിയും അധിക സമയം അവിടെ ചിലവഴിക്കേണ്ടതില്ലെന്ന് തോമസിന് തോന്നി. അങ്ങനെ കുടുംബത്തോടെ അവർ എല്ലാരേയും കണ്ട് കുടുംബക്കാരോട് യാത്ര പറഞ്ഞ് നവ മിഥുനങ്ങൾക്ക് ആശംസകൾ നേർന്ന് കാർ പാർക്കിങ്ങിലേക്ക് നടന്നു.