ലിനിയും പപ്പയും [ഏകലവ്യൻ] 1946

തോമസും ത്രേസ്യയും പുറകിൽ ലിനിയും കൊച്ചും. ഇനിയിപ്പോ കാറിൽ യാത്രയാണ്. നേരെ വീടെത്തിയാൽ ഉറക്കവും. അമ്മച്ചി കൂടെയുള്ളത് കൊണ്ട് പപ്പക്ക് ഒന്നനങ്ങാൻ പോലുമാവാതെ റൂമിൽ കയറി ഉറങ്ങേണ്ടി വരും. അതിന് മുൻപ് പപ്പയെ ഒന്നൂടെ ടീസ് ചെയ്യണ്ടേ..?!

അവൾ മനസിലോർത്തു.

പൊന്നുമോൻ മമ്മിയോട് ക്ഷമിക്കണേ…

കൊച്ചിന്റെ കാതിൽ അടക്കം പറഞ്ഞിട്ട് കാലിൽ ചെറുതായൊന്നു നുള്ളി. തന്ത്രപാടോടെ എണീറ്റ് അങ്ങ്മിങ്ങും നോക്കിയ ശേഷം കൊച്ച് കരയാൻ തുടങ്ങി. അപ്പോഴേക്കും അവർ കാറിന്റെ അടുത്ത് എത്തിയിരുന്നു.

കരയുന്ന കൊച്ചിനെ കൊഞ്ചിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ മാറോടു ചേർത്ത് പിടിച്ചു. രണ്ടു പേരും തിരിഞ്ഞു നോക്കി. അവരെയും നോക്കി കണ്ണിമക്കുകയാണ് ലിനി.

“കൊച്ചെണീറ്റു..  മോളെ നേരത്തെ അവന് ഒന്നും കിട്ടിയില്ലല്ലോ.. പാല് കൊടുക്ക്…”

കൊച്ചിന്റെ പുറത്ത് പതിയെ തട്ടി സമാധാനിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് ത്രേസ്യാമ്മ മരുമോളോട് പറഞ്ഞു. അവൾ നോക്കിയത് പപ്പയുടെ കണ്ണിലും. ആ കണ്ണുകളിൽ നേരത്തെ കണ്ടിരുന്ന തിളക്കം കൂടിയത് പോലെ..!

“അമ്മച്ചി ഇവിടുന്നോ..?”

ഞാനെന്റെ നാച്ചുറലായ ഭാവാഭിനയം കാണിച്ച് പപ്പ കേൾക്കാതെ ചോദിച്ചു.

“അതിനെന്താ.. കാറിൽ വച്ച് കൊടുക്ക്.. അല്ലാതെ കരയുന്ന കൊച്ചിനേം കൊണ്ട് പോകാൻ ഒക്കുമോ..?”

“ഉം..”

ഞാൻ തല കുലുക്കി..

“നിങ്ങൾ വണ്ടിയെടുക്ക് ഇച്ചായ…”

ഭാര്യയുടെ സ്വരം കേട്ട് തോമസ് കാറിൽ കയറി വണ്ടി സ്റ്റാർട്ട്‌ ചെയ്തു.

“മോളെ.. പപ്പേടെ സീറ്റിന്റെ പുറകിൽ മൂലക്ക് ഇരുന്ന് കൊടുക്ക് കെട്ടാ..”

അമ്മച്ചി എന്നോട് സ്വകാര്യം പറഞ്ഞു.