ലിനിയും പപ്പയും [ഏകലവ്യൻ] 1955

ഹൊ ആ നോട്ടം മാറ്റാനുള്ള പപ്പയുടെ വെപ്രാളം..! പാവം ശെരിക്കും ഭ്രാന്ത് പിടിച്ചിട്ടുണ്ടാവണം.

“എടി.. ത്രേസ്യേ… എണീക്ക്.. വീടെത്തി…”

താൻ നോട്ടം പിടിച്ചത് ചളിപ്പ് മാറ്റാൻ പപ്പ അമ്മച്ചിയെ തട്ടി വിളിച്ചു. അപ്പോഴും വെപ്രാളം മാറിയിരുന്നില്ല. വാക്കുകൾക്ക് ശബ്ദവും ഇല്ല.

ഉറക്കത്തിന്റെ ആലസ്യത്തിൽ പാതി മൂടിയ കണ്ണുകളുമായി ത്രേസ്സ്യാമ്മ ഉറക്കമുണർന്നു. തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോൾ, കൊച്ചിനെയെടുത്ത് മാറോടു ചേർത്ത് പിടിച്ചിരുന്നത് കൊണ്ട് എന്റെ പാകപിഴ അമ്മച്ചി കണ്ടില്ല. ഞാൻ ബ്ലൗസിന്റെ ഹുക്കുകൾ ഇട്ടു വച്ചിട്ടില്ലായിരുന്നു.

അമ്മച്ചി കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി പുറകിലെ എൻറെ ഡോർ തുറന്നു തരുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ ബ്ലൗസിന്റെ പാളികൾ മൂടി വച്ച് സാരി നേരെയിട്ടു.

“അമ്മച്ചി മോനെ എടുക്ക്..”

തന്ത്രപൂർവം ഞാൻ കൊച്ചിനെ അമ്മച്ചിയുടെ കയ്യിൽ കൊടുത്തു. ഇപ്പോഴും കണ്ണുകൾ മിഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. അത്കൊണ്ട് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചതുമില്ല..

“വേഗം വാ..”

അമ്മച്ചി അതും പറഞ്ഞ് കൊച്ചിനെ എടുത്ത് വരാന്തയിയിലേക്ക് നടന്നു.

“വണ്ടി പുറകോട്ടിടട്ടെ മോളെ എന്നിട്ട് നി ഇറങ്ങിക്കോ..”

പപ്പയുടെ സ്വരം. സന്ദർഭത്തിന് അനുസരിച് പപ്പയുടെ സംസാരം കേട്ട സന്തോഷത്തോടെ ഞാൻ കാറിൽ തന്നെയിരുന്നു. കാറ് പതിയെ പുറകോട്ട് നീങ്ങാൻ തുടങ്ങി. ആ സമയം അമ്മച്ചി വാതിൽ തുറന്ന് ഉള്ളിലേക്ക് കയറുന്നത് കണ്ടു.

ഹൊ പപ്പക്ക് വീണ്ടും കോളടിച്ചെന്ന് മനസിലോർത്തു കൊണ്ട് ഞാൻ നെഞ്ചോന്ന് തള്ളി സാരിക്കടിയിലൂടെ ബ്ലൗസിന്റെ പാളികൾ നീക്കി. ഒന്നും അറിയാത്തതായി ഭാവിച്ച് ഹുക്കിടാൻ തുടങ്ങി.