ലിനിയും പപ്പയും [ഏകലവ്യൻ] 1946

പക്ഷെ പ്രതീക്ഷക്ക് മങ്ങൽ ഏല്പിച്ചു കൊണ്ട് അമ്മച്ചി മാത്രമാണ് വന്നത്.

“പപ്പയെവിടെ അമ്മച്ചി..?”

ഞാൻ ആകാംഷിച്ചു.

“അങ്ങേര് കഴിച്ചെന്ന്..”

“കഴിച്ചെന്നോ…എന്ത് പറ്റി..?”

“ആവോ.. എനിക്കറിയില്ല മോളെ.. ഇച്ചായന് ഇടക്കുള്ള സൂക്കേടാ..പറയാതെ പുറത്തൂന്ന് കഴിക്കുന്നത്.. മോള് അതൊന്നും നോക്കേണ്ട.. നമുക്ക് കഴിക്കാം..”

“മ്മ്..”

“കൊച്ചിനോ..??”

“നേരത്തെ മുട്ട കഴിച്ചു. കുറച്ച് കഴിഞ്ഞ് പാല് കൊടുക്കാം..”

ത്രേസ്യാമ്മ കഴിച്ചു തുടങ്ങുമ്പോൾ ലിനിയും ഭക്ഷണം വായിൽ വച്ചു. എന്നാലും പപ്പയോടൊത്ത് കഴിക്കുന്നതിന്റെ ഒരു സുഖവും ഫീലും ഉണ്ടായില്ല. കാരണം രാത്രി ഭക്ഷണ വേളയിൽ അവളത് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു. പപ്പയെ നോക്കിക്കൊണ്ട് ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ.

ഇനി തന്റെ പ്രവർത്തി എന്തെങ്കിലും കൂടി പോയോ.. പപ്പക്ക് എന്തെങ്കിലു അനിഷ്ടം തോന്നിയോ എന്നും ലിനി അവിടിരുന്ന് വ്യാകുലതപ്പെട്ടു. ഒഴിഞ്ഞ് മാറാനാണോ ഭക്ഷണം പുറത്തൂന് കഴിച്ചിട്ട് വന്നത്.. അവൾക്കാ സങ്കടം താങ്ങാനായില്ല.

പാത്രങ്ങൾ കഴുകി വെക്കേണ്ടത് ലിനിയുടെ പണിയായിരുന്നു. എല്ലാം തീർത്ത് ലൈറ്റ് അണച്ച് അവൾ കൊച്ചിനെയും കൊണ്ട് മുകളിലേക്ക് പോയി. അമ്മച്ചി മുറിയിലേക്കും.

അപ്പോഴും മനസ്സ് എന്തിനോ വേണ്ടി അലയുന്നയത് പോലെ. പ്രതീക്ഷിച്ച എന്തോ കിട്ടാഞ്ഞത് പോലെ തുടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.

കൊച്ചിന് വേണ്ടുവോളം പാല് കുടിച്ച് മതിയാകുമ്പോൾ ഉറവ വറ്റാത്തത് പോലെ വീണ്ടും പാല് തിങ്ങുന്നത് അവളറിയുന്നുണ്ട്.

ഇച്ചായനോടൊക്കെ സംസാരിച്ച് ഫോണൊക്കെ മാറ്റി വച്ച് പതിനൊന്നു മണിക്ക് കിടന്നിട്ടും ഉറക്കത്തിന്റെ ഒരംശം പോലും കണ്ണുകളിൽ തീണ്ടിയില്ല.