ലിനിയും പപ്പയും [ഏകലവ്യൻ] 1947

മിടിക്കുന്ന ഹൃദയത്തോടെ ലിനി അങ്ങോട്ടേക്ക് നടന്നു. അടുത്തെത്തുമ്പോൾ കാഴചകൾക്ക് മിഴിവേകുന്നത് പോലെ തേങ്ങോലകൾ മറഞ്ഞ നിലാവെളിച്ചം ബാൽക്കണിയുടെ ടൈൽസിൽ പതിയുന്നുണ്ട്.

“പപ്പാ…”

പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ വിളിച്ചു കൊണ്ട് അടുത്തെത്തിയതും തന്റെ നേർക്ക് തിരിഞ്ഞ അമ്മായിഅപ്പന്റെ മുഖം നിലാവെളിച്ചതിൽ തിളങ്ങുന്നത് കണ്ടു. വെള്ള ഇന്നർ ബനിയനും മുണ്ടുമാണ് വേഷം.

വല്ലാത്തൊരു അനുഭൂതിയും അഴകും.

“ആ മോള് വന്നോ..”

“ഉം..”

“ഇരിക്ക്..”

അതനുസരിച്ച് കുറച്ചു ഗ്യാപ് വച്ച് അവളവിടെ ഇരുന്നു. പരസ്പരം നോക്കുന്ന രണ്ടാൾക്കും മുഖങ്ങൾ അൽപ വ്യക്തതയോടെ കാണാം. പപ്പയുടെ സ്വരം എന്നത്തേക്കാളും നേർന്നിരുന്നു.

ലിനിയുടെ തരിപ്പ്കൂട്ടും വിധം പപ്പയുടെ കണ്ണുകൾ ഒരു വേള നെഞ്ചിലേക്ക് നീണ്ടത് അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു. തുറിച്ചു നിന്ന നിഴലടിച്ചു കാണുന്ന മുലക്കണ്ണുകൾ ഉറപ്പായും പപ്പ കണ്ടു.

“പപ്പക്കെന്താ ഉറക്കമില്ലാത്തെ..?”

നാണം മറക്കാൻ വേണ്ടി അവൾ ചോദിച്ചു.

“ഇന്നലെ എനിക്ക് ഉറക്കം കിട്ടിയില്ല. അതായിരിക്കും.”

“എന്ത് പറ്റി..?”

ആ ചോദ്യത്തോട് പാതി ഉളിയുന്ന പെണ്ണിന്റെ കണ്ണുകളിൽ നോക്കിയാണ് അയാൾ പ്രതികരിച്ചത്. ആ നോട്ടം നേരിടാനും മാത്രം ലിനിക്ക് ശക്തി ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

“പപ്പയെന്താ നമ്മുടെ കൂടെ ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ ഇരിക്കാഞ്ഞത്..?”

“ഒന്നുല്ല..”

“അല്ല എന്തോ ഉണ്ട്..”

“മോൾക്ക് വിഷമമായോ..?”

“ഉം.. എപ്പോഴും ഒന്നിച്ചല്ലേ ഇരിക്കാറുള്ളത്..ഞാൻ കാത്തിരിക്കുവാരുന്നു..”

“എന്തിനാ..?”

“ഒന്നിച്ചു കഴിക്കാൻ..”