ഏട്ടത്തിയമ്മയും കുഞ്ഞേച്ചിയും 4 [യോനീ പ്രകാശ്‌] 1719

“അതല്ലടാ പൊന്നൂ…ഈ ഉണ്ടക്കണ്ണും തുറന്നു പിടിച്ചിങ്ങനെ നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നാ..പിന്നെങ്ങനാ..!”

ആ മുഖത്ത് കപടത നിറഞ്ഞ ഒരു ദൈന്യത പടര്‍ന്നു.
എന്നാല്‍ എനിക്കത് കൂടുതല്‍ ആവേശം പകരുന്നതായി മാറി.
ഞാനെണീറ്റ് കിടക്കയില്‍ നിന്നും കാല്‍ താഴോട്ടിട്ട് അവര്‍ ഡ്രസ്സ്‌ മാറുന്നത് കാണാനെന്ന വണ്ണം ഇരുന്നു.

ഏട്ടത്തിയമ്മ ആകെ വിഷമാവസ്ഥയിലായി. എന്ത് കൊണ്ടോ എന്‍റെ മുന്നില്‍ വിവസ്ത്രയായി നില്‍ക്കാന്‍ അപ്പോള്‍ അവര്‍ക്ക് കഴിയുന്നില്ല.
ചുണ്ടുകള്‍ കൂട്ടിപ്പിടിച്ച് ദൈന്യത പടര്‍ന്ന കണ്ണുകളോടെ അവരെന്‍റെ ദയ പ്രതീക്ഷിച്ചു നിന്നു.
ഞാന്‍ പക്ഷെ, കല്ല്‌ പോലെ ഇരുന്നതെയുള്ളൂ.എന്‍റെ ഭാഗത്ത് നിന്നു യാതൊരു ദാക്ഷീണ്യവും പ്രതീക്ഷിച്ചിട്ട് കാര്യമില്ലെന്ന് അവര്‍ക്ക് മനസ്സിലായെന്ന് തോന്നുന്നു.

കസേരക്കയ്യിലിരുന്ന ബ്രാ എടുത്തു കൊണ്ട് പുറംതിരിഞ്ഞു നിന്ന ശേഷം മടിച്ച് മടിച്ച് അവര്‍ പുതപ്പ് അരക്കെട്ട് വരെ താഴ്ത്തി വച്ച് മുണ്ട് ഉടുക്കുന്നത് പോലെ ഉടുത്തു.

അരണ്ട വെളിച്ചത്തില്‍ ആ പുറവടിവിന്റെ അവാച്യമായ ഭംഗി എന്‍റെ മൃദുലവികാരങ്ങളെ വിറപ്പിച്ചു കളഞ്ഞു.സ്പോഞ്ച് വെള്ളമൂറ്റുന്നത് പോലെ എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ ആ മനോഹര ദൃശ്യം കാര്‍ന്നെടുത്തു.

വെളുത്തു തുടുത്ത് പൂവന്‍ പഴം നടുകീറി വച്ചപോലെ മിനുമിനുത്ത മാംസളത. കൈ ഉയര്‍ത്തിയപ്പോള്‍ അരികു പറ്റി ആ ഓമന മുലയുടെ വശം തെള്ളിത്തെളുമ്പി നില്‍ക്കുന്നു. ഇരുകൈകളിലൂടെയും ബ്രായുടെ വള്ളികള്‍ കൊളുത്തിക്കയറുമ്പോള്‍ അത് തുളുമ്പി വീണേക്കുമെന്നു പോലും തോന്നിപ്പോയി.

അതുങ്ങളെ കൊതി തീരുന്നത് വരെ ഒന്ന്‍ ഓമനിക്കാനും മൊത്തിക്കുടിക്കാനും എന്‍റെ ഉള്ളം വെമ്പി. ഇന്നലെ ആകെ വെപ്രാളമായിപ്പോയിരുന്നതിനാല്‍ ഒന്നും ശരിക്ക് ആസ്വദിക്കാന്‍ പോലും കഴിഞ്ഞില്ല.
കുലച്ചു നില്‍ക്കുന്ന ബാഹുബലിയെ ഒന്ന് പിടിച്ച് ഞെരിച്ച് കൊണ്ട് ഞാന്‍ എണീറ്റ് അവരുടെ പിന്നിലെത്തി.
അവര്‍ കൈകള്‍ പിന്നിലെക്കിട്ടു കൊണ്ട് ബ്രായുടെ ഹുക്ക് ഇടാനുള്ള ശ്രമത്തിലാണ്.
ഞാന്‍ മെല്ലെ ആ കൈകളെ പിടിച്ചു മാറ്റി.

“പൊന്നൂ…!”

ആ ശബ്ദത്തില്‍ നല്ലപോലെ പരിഭ്രമമുണ്ടായിരുന്നു.
ഞാന്‍ വയറിലൂടെ കയ്യിട്ട് ആ മൃദുമേനിയിലേക്ക് ഒട്ടിനിന്ന ശേഷം ആ കഴുത്തില്‍ മുത്തി.

“വേണ്ട പൊന്നൂ…ഏടത്തിയെ ഒന്ന് കേള്‍ക്ക്..!”

അവരൊരു വിഹ്വലതയോടെ കെഞ്ചി.
ശരിയാണ്..കൈവന്ന മഹാഭാഗ്യം നഷ്ടപ്പെടുത്തരുത്…സമയം കടല്‍ പോലെ മുന്നിലുണ്ട്..കണ്ട്രോള്‍..കണ്ട്രോള്‍..! എന്‍റെ ഉള്ളില്‍ ഒരു അശരീരി മുഴങ്ങി.