മദനപൊയിക 5 [Kannettan] 967

“ഗോച്ചു ഗള്ളി..!!! അപ്പൊ ഞാൻ വിചാരിച്ച പോലെയല്ലാ, തലയിക്കകത്ത് ആൾതാമസോക്കെയുണ്ട്.” ഞാനും ചേച്ചിയെ നോക്കി ഒന്ന് ചിരിച്ചു.

“എനിക്ക് ആലോചിക്കുമ്പോൾ തന്നെ പേടിയാവാ..”

“എന്തിനാ പേടിക്കണെ… ഞാനില്ലേ കൂടെ”
അതും പറഞ്ഞ് ഞാൻ ചേച്ചിയുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു. ചേച്ചി കയ്യൊന്നും വലിച്ചില്ല അങ്ങനെ തന്നെ വെച്ചു. നല്ല മൃതുളമായ കൈ..ഇളം ചൂട്.

“ഹും..അത് തന്നെയാ എൻ്റെ പേടി.. ആരെങ്കിലും കണ്ടാൽ എല്ലാം തീർന്ന്, ചത്താ മതി പിന്നെ.” ചേച്ചി ടെൻഷനോടെ പറഞ്ഞു.

“എൻ്റെ രാധികേച്ചി.. തിരുവഞ്ചൂര് നമ്മളെ പരിചയമുള്ളവർ ആരും കാണില്ല, ഇനിയുണ്ടായാൽ തന്നെ എനിക്ക് എംപ്ലയ്മെൻ്റ് എക്സ്ചേഞ്ചിൽ പോവാനായിരുന്നു അങ്ങോട്ട് പോയതെന്ന് പറയണം.”

“എനിക്കറിയില്ല.. ഉള്ളിൽ ഒരു വല്ലാത്ത പേടി.”

ചേച്ചിക്ക് നല്ല ടെൻഷൻ ഉണ്ടെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി, അതുകൊണ്ട് ഞാൻ പയ്യെ കയ്യിൽ പിടിച്ചോന്നു ഞെക്കി,

“ചേച്ചി… നമ്മൾ എല്ലാവരുടെയും സമ്മതത്തോടെയാണ് ഇന്ന് പുറത്തേക്ക് പോകുന്നത് അതുകൊണ്ട് വെറുതെ ടെൻഷൻ ആവണ്ട.. അതിൻ്റെയൊക്കെ പുറമെ, ഇത്രേം കാലം ചേച്ചിയുടെ നടക്കാതെ പോയ, ചേച്ചി ഒത്തിരി ആഗ്രഹിച്ച കൊച്ചു കൊച്ചു നിമിഷങ്ങൾ സന്തോഷങ്ങൾ നമ്മൾ ആഗോഷിക്കാൻ പോവുകയാണ്. അതിൻ്റെ ഇടയിൽ ഇങ്ങനെ ടെൻഷനടിച്ച് ത്രില്ല് കളയല്ലേ.”

അത് ചേച്ചിക്ക് നല്ലൊരു കോൺഫിഡൻസ് കിട്ടി,

“ഹും ശരിയാ… എനിക്കും എന്തെങ്കിലും ഒരു സന്തോഷം വേണ്ടേ..”
അപ്പോള് ചേച്ചിയുടെ മുഖം ഒന്ന് പ്രസന്നമായി.
അത് കണ്ടപ്പോൾ എനിക്കും വളരെ സന്തോഷമായി.