മദനപൊയിക 5 [Kannettan] 967

“എനിക്കും വേണം ഒരുരുള” ഞാൻ കുഞ്ഞുകുട്ടിയെപോലേ കെഞ്ചി.

“പോടാ.. ആരെങ്കിലും കാണും.. പോത്ത് പോലെ ആയിട്ട് ഉരുള വേണം പോലും.” രാധികേച്ചി എന്നെ കളിയാക്കി.

“Please….” ഞാൻ വയപോളിച്ചിരുന്നു.

രാധികേച്ചി ഗത്യന്തരമില്ലാതെ,

“ഈ ചെക്കൻ…”
ചുറ്റിലും നോക്കി ആരും നോക്കുന്നില്ലെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തി ഒരുരുള ബിരിയാണി എൻ്റെ വായിലേക്ക് വെച്ച്തന്നു, ഞാനാ ഉരുള വായിലേക്ക് സ്വീകരിച്ചു, എന്നിട്ട് ചേച്ചി കൈ എടുക്കാൻ നേരം ഞാനാ കയ്യിൽ കേറി പിടിച്ചു. എന്നിട്ട് ആ വിരലുകളിൽ പറ്റിയ മസാല പയ്യെ ഓരോ വിരലുകളായി ഞാൻ ചപ്പി കഴിക്കാൻ തുടങ്ങി. രാധികേച്ചി അതൊട്ടും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ലയിരുന്നു, ബിരിയാണിയുടെ എണ്ണ മെഴുക്കിൽ വഴുവഴുത്ത വിരലുകൾ എൻ്റെ വായിൽ കിടന്ന് വെട്ടി വിറച്ചു. ആ ഞാൻ ചേച്ചിയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി, രാധികേച്ചിയുടെ മുഖത്ത് ആരെങ്കിലും കാണുമോ എന്ന ടെൻഷൻ കലർന്ന കാമം എനിക്ക് കാണാമായിരുന്നു. എന്നിട്ട് ചേചിയൊന്ന് ചുണ്ടുകടിച്ചു.
അപ്പോഴേക്കും രസകൊല്ലിയായിട്ട് വിമൽ ജ്യൂസുമായി വന്നു. ചേച്ചി പെട്ടന്ന് കൈ വലിച്ചു.

“ഭക്ഷണം ഇഷ്ടമായോ ചേച്ചി..?”

“കൊള്ളാം… നന്നായിട്ടുണ്ട്.!”

“മോൾക്ക് ഇഷ്‌ടായോ?” വിമൽ മിന്നുവിനോടായി ചോതിച്ചു.

മിന്നു വിരൽകൊണ്ട് അടിപൊളിയെന്ന് ആംഗ്യം കാണിച്ചുകൊണ്ട്,
“ഉഗ്രന് ടേസ്റ്റ്..” മിന്നുവിൻ്റെ മറുപടി കേട്ട് എല്ലാവരും ചിരിക്കാൻ തുടങ്ങി.

“എന്നാല് ചേച്ചിയെയും കൂട്ടി ഇടയ്ക്ക് ഇടയ്ക്ക് വരണേ വിനീതേട്ടാ..?”

“ഓ.. വരാം വിമലേ..!”

“ഇനീയെന്തെങ്കിലും വേണോ?”