മദനപൊയിക 5 [Kannettan] 967

“ആവിശ്യത്തിൽ കൂടുതൽ തേൻ നുകർന്നില്ലേ..!!!??” ചേച്ചി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“എന്തൊരു ടേസ്റ്റാണ് ചേച്ചിയുടെ തുപ്പലിന്, എത്ര കുടിച്ചാലും മതിയാവില്ല.” ഞാൻ കൊതിയോടെ പറഞ്ഞു.

“നീയൊരു തുപ്പൽ കൊതിയനാണല്ലേ.. കള്ളാ..!!” ചേച്ചി കളിയാക്കി പറഞ്ഞു.

അത് കേട്ടപ്പോൾ ഞാൻ എൻ്റെ ചുണ്ടൊന്ന് കടിച്ച് വിട്ടൊരു കള്ളച്ചിരി ചിരിച്ചു.

“എനിക്ക് ഇച്ചിരി കൂടി താ.. പ്ലീസ്??”

“തൽക്കാലം ഇത്രേം മതി, ബാക്കി പിന്നെ..” ചേച്ചി സാരിയൊക്കെ നേരെയാക്കിയിരുന്നു.

“കഷ്ടമുണ്ട്ട്ടോ…” ഞാൻ നിരാശയോടെ പറഞ്ഞു.

ഞാനത് പറഞ്ഞ് നാക്ക് വയിലേക്കിടലും മോഹനേട്ടൻ്റെ കോൾ വന്നു. നേരം വൈകിയത് കാരണം വിളിച്ച് ചോതിക്കുന്നതാണെന്ന് മനസ്സിലായി,

“ഏട്ടാ.. ഞങൾ ദേ വന്നോണ്ടിരിക്കുകയാ.. എത്താറായി”
ചേച്ചി വേഗത്തിൽ വണ്ടിയെടുക്കാൻ ആംഗ്യം കാണിച്ചു, ഞാൻ വണ്ടി നേരെ വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു. ചേച്ചി എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ച് ഫോൺ വെച്ചു.

“രാധികേച്ചി.. എന്നാലും എൻ്റെ കൊതി തീർന്നില്ലായിരുന്നു” ഞാൻ പിണക്കതോടെ പറഞ്ഞു.

“നിൻ്റെ ആക്രാന്തം കണ്ടാൽ അറിയാം ഒരിക്കലും നിൻ്റെ കൊതി തീരില്ലന്ന്.” ചേച്ചിയെന്നേ കളിയാക്കി.

“അപ്പൊൾ രാധികേച്ചിക്ക് അഗ്രഹമില്ലേ?”

“അഗ്രഹമൊക്കെ ഉണ്ടെടാ.. പക്ഷെ ഇപ്പൊ അതിന് പറ്റിയ സഹചര്യമല്ലല്ലോ.” ചെച്ചിയെന്നേ ഒന്നുപദ്ദേശിച്ചു.

“ഹും..”

“വിഷമിക്കണ്ട.. നമുക്ക് നമ്മുടേത് മാത്രമായ ഒരു സമയം വരും.. എന്ന് ഞാൻ നിൻ്റെ എല്ലാ കൊതിയും മാറ്റിതരുന്നുണ്ട്, അത് പോരെ..??”
ചേച്ചി ഒരു വശ്യമായ സ്വരത്തിൽ സ്നേഹത്തോടെ പറഞ്ഞു.