മദനപൊയിക 5 [Kannettan] 757

“അത് വേണോ വിച്ചു? എനിക്കാകെ പേടിയാവുന്നു!!!!”

“കൊഴപ്പോന്നും ഉണ്ടാവില്ലന്നെ.. ഞാൻ ഇച്ചിരി കഴിഞ് വരാം, ചേച്ചി റൂം ലോക്‌ചെയ്യണ്ട”

“എനിക്കറിയില്ല എന്താ ഉണ്ടാവാന്ന്”

“രാധികേച്ചി പേടിക്കാണ്ടിരിക്ക്, ഞാനല്ലേ പറയണത്. അപ്പൊ ശരി!”

ഞാൻ ഫോൺ എടുത്തുവെച്ചു, എന്നിട് സ്പ്രേ ഒക്കെ അടിച് വായനാറ്റം ഒന്നും ഇല്ലെന്ന്‌ ഉറപ്പ്‌വരുത്തി താഴേക്കിറങ്ങി.

സീലിങ്ങും സ്റ്റെപ്പുകളും എല്ലാം നല്ല ഉഗ്രൻ മരത്തിൽ ഉണ്ടാക്കിയതാണ്, അതുകൊണ്ട് നടക്കുമ്പോൾ നല്ല ശബ്ദം വരുമെന്നത് ഇന്നാണ് ഞാൻ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്. പുല്ല് ഇന്നേവരെ ഇല്ലാത്ത ശബ്ദം എന്താ ഇന്ന് !!!!
ഞാൻ പയ്യെ സ്റ്റെപ്പുകൾ ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങി, ഒരു പതിനായിരം വട്ടം ഞാനീ സ്റ്റെപ്പുകൾ ഇറങ്ങയിട്ടുണ്ടാവും പക്ഷെ ഇന്നേവരെ ഞാൻ അടിതെറ്റി വീണിട്ടില്ല. കഷ്ടകാലം എന്നുപറയട്ടെ കാല് സ്ലിപ്പായി നേരെപോയി ഫ്ലവർ വേസ് തട്ടി താഴെ വീണു.

“മൈര് !!!”

ഇത്രഗതികെട്ടവൻ ഈ ലോകത്ത് കാണില്ല എന്ന് ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ ശപിച്ചുകൊണ്ട് മിന്നൽ വേഗത്തിൽ മുകളിലേക്ക് ഓടിക്കയറി റൂമിൽ പോയി കിടന്നു .

അപ്പോഴേക്കും അച്ഛൻ വാതിൽ തുറന്ന് എന്താത് എന്നും ചോദിച്ചു വന്നു, ചുറ്റിലും ലൈറ്റൊക്കെയിട്ട് നോക്കി, ലാസ്‌റ് മുകളിലും വന്നു നോക്കി. ഞാൻ കുറെ നേരം അങ്ങനെ അനങ്ങാതെ കിടന്നു.

അച്ഛൻ താഴേക്കിറങ്ങിപോവുന്ന ശബ്ദം കേട്ടപ്പോഴാണ് ഞാൻ പയ്യെ ഫോണെടുത്ത് നോക്കിയത്.

അപ്പോൾ രാധികേച്ചിയുടെ മെസ്സേജ് വന്നു കിടപ്പുണ്ട്,

“ഞാനപ്പൊഴേ പറഞ്ഞില്ലേ വേണ്ടാന്ന്, വീണിട്ട് വല്ലതും പറ്റിയോ??”