മദനപൊയിക 7 [Kannettan] 1252

ഇച്ചിരി കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും എനിക്ക് നല്ല ഉറക്കം വന്നു,

“എടാ.. എഴുന്നേറ്റ് പോയി കിടന്നോ, എന്തിനാ ഇവിടയിരുന്ന് ഉറക്കം തൂങ്ങുന്നെ!!” അമ്മ എന്നെ തട്ടി വിളിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

സത്യം പറഞ്ഞാല് ഞാനുറങ്ങി വീഴും എന്ന അവസ്ഥയിലായിരുന്നു. എങ്ങനെയൊക്കെയോ നടന്നു മുകളിൽ എത്തിയതെ ഓർമയുള്ളൂ.. ചത്തപോലെ ഉറങ്ങി ഞാൻ.. സാഹിത്യകാരൻ ബെഞ്ചമിൻ ബ്രൂണോ പറഞ്ഞത് വെറുതെയല്ല ~ ‘ നല്ല ക്ഷീനമാണ് ഏറ്റവും നല്ല ഉറക്കത്തിന് വേണ്ടത് ‘.

നല്ല ഉന്മേഷത്തോടെ രാവിലെ എഴുന്നേറ്റ്പോയി ഫ്രെഷായിട്ട് വന്നു. നല്ല തണുത്ത കാറ്റും നല്ല ഫോഗ് നിറഞ്ഞ ഗോൾഡൻ സൂര്യ കണങ്ങൾ റൂമിലേക്ക് വീഴുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആ മനോഹരമായ കാഴ്ചകണ്ട് ഞാൻ ജനലരികിൽ പോയി പുറത്തേക്ക് നോക്കി നിന്നു, ഇന്നലെ നല്ല മഴ പെയ്ത മട്ടുണ്ട്, ചത്ത് ഉറങ്ങിയത്കൊണ്ട് ഞാനതോന്നും അറിഞ്ഞില്ല!

“എടാ… വിച്ചു… നീ ഇതുവരെ എഴുന്നേറ്റില്ലേ??” അമ്മ കുറേസമയമായി വിളിക്കുന്നെന്ന് തോനുന്നു.
ഞാൻ പയ്യെ സ്റ്റെപ്പുകളിരങ്ങി താഴേക്ക് ചെന്നു.
അമ്മയും അച്ഛനും ഫിസിയോതെറാപ്പിക്ക് പോകാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പിലാണ്,

“എടാ.. നീ വേഗം ചായ കുടിച്ചേ… എന്നിട്ട് ആ കൊച്ചിന് വീട്ടിലേക്ക് പോകാനുള്ളതാ,

അമ്മ അത് പറഞ്ഞ് നാക്ക് വയിലേക്കിട്ടതും ഓമനേച്ചി അടുക്കളയിൽ നിന്നും ഒരു പാത്രവുമായി ഡൈനിങ് ഹാളിലേക്ക് അന്നനടയിൽ എന്നിലേക്ക് നടന്ന് അടുത്തു തുടങ്ങി.

അടുക്കള പണിയിലായത് കാരണം അതികം അലങ്കാരങ്ങളൊന്നുമില്ല, നല്ലൊരു പ്രസന്നമായൊരു ചിരിയോടെയാണ് വരവ്, ആ ചിരിയുണ്ടെങ്കിൽ പിന്നെന്തിനാണ് മറ്റ് അലങ്കാരങ്ങൾ!!!
മുഖത്ത് വിയർപ്പ് തുള്ളികൾ പൊടിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്,
വെള്ള പുള്ളികളുള്ള ചുവന്ന ടൈറ്റ് ബ്ലൗസ്, പാൽക്കുടങ്ങൾ വീർപ്പുമുട്ടി നിൽക്കുകയാണ്. കക്ഷം ആണെങ്കിൽ നന്നായി വിയർത്തിട്ടുണ്ട്. പിന്നെ കറുത്ത വലിയ വട്ടങ്ങളുള്ള വെള്ള സാരി അലസമായി ഉടുത്ത് തുകിലറ്റം ഇടുപ്പിൽ തിരുകിയിട്ടുണ്ട്, അൽപ്പം വിയർത്ത വയറിൻ്റെ സൈഡ് ഭാഗം നന്നായി കാണാം.
ഓമനേച്ചിയുടെ നെയ്യ്മുറ്റിയ അഴക് കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ എനിക്ക് കമ്പിയായി, ഒരു കൈകൊണ്ട് ഞാനെൻ്റെ സാമനം പിടിച്ചൊന്ന് നേരെയാക്കി, ഓമനേച്ചിയെ നോക്കിക്കൊണ്ട് വെള്ളമിറക്കിയിരുന്നു.