മദനപൊയിക 7 [Kannettan] 1252

ഓമനേച്ചിയിലൊരു കോരിത്തരിപ്പ് എനിക്കനുഭവപ്പെട്ടു.

“വിച്ചു.. വേണ്ടാട്ടോ…!!! അമ്മയിപ്പോ വരും!” ഓമനേച്ചി പേടിയോടെ പറഞ്ഞു.
ഞാനെൻ്റെ കൈകൾ ചേച്ചിയുടെ കൈകളിലുരസിക്കൊണ്ട് താഴേക്ക് കൊണ്ടുപോയി ഓമനേച്ചിയുടെ കൈ പത്തിയുടെ മുകളിൽ പിടുത്തമിട്ട് ചേച്ചിയുടെ കയ്യോട് ചേർത്ത് പയ്യെ മാവ് വീണ്ടും കുഴച്ച് തുടങ്ങി,

“അമ്മയെന്നല്ല ഒരാളും ഇനിയിങ്ങോട്ട് വരാൻ പോകുന്നില്ല.” ഞാൻ ഓമനേച്ചിയുടെ കാതിൽ മന്ത്രിച്ചു.

“ആരെങ്കിലും കേറി വന്നാലോ..! എനിക്ക് പേടിയാവുന്ന്!”

“ഞാനറിയാതെ ഒരു പൂച്ചപോലും ഈ പരിസരത്ത് വരില്ല!”
അതും പറഞ്ഞ് ഞാനെൻ്റെ മുഖം ഓമനേച്ചിയുടെ ചുമലിലും കഴുത്തിലുമെല്ലാം ഉരസി ഓടിച്ച് ആസ്വദിച്ച് മണത്തു. ഹും…. പെണ്ണിൻ്റെ വിയർപ്പ് നല്ല ചെമ്പകത്തിൽ ചാലിച്ച മണം! ഞാനത് ആസ്വദിച്ച് മൂക്കിലേക്ക് വലിച്ച് കേറ്റി!!!
എന്നിട്ട് പതുക്കെ ചേച്ചിയുടെ കഴുത്തിൽ എൻ്റെ ചുണ്ടുകൾകൊണ്ട് ഞാൻ ചിത്രം വരയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി.

ഓമനേച്ചിയിൽ പരവേശത്തിൽ കലർന്ന വികാരമുണരാൻ തുടങ്ങി.. രോമാക്കുഴികളിൽ നിന്നും കൂടുതൽ വിയർപ്പ് കണികകൾ പൊടിയൻ തുടങ്ങി, ഞാൻ നാവ് കൊണ്ട് ഓമനേച്ചിയുടെ കഴുത്തിൽ പൊടിഞ്ഞ വിയർപ്പുകൾ പയ്യെ ചപ്പിയെടുത്ത്..

“ഹും….”

ഓമനേച്ചിയോന്ന് മൂളി, ചെറിയ ഇക്കിളി കലർന്ന സുഖത്താലുള്ള മൂളലായിരുന്നു അത്.
ചേച്ചിയുടെ മുടി സൈഡിലേക്കിട്ട്, ഞാൻ ചുണ്ടുകൾ ചേർത്ത് കഴുത്തിൽ മാറി മാറി ചപ്പി കുടിക്കാൻ തുടങ്ങി.. ഓമനേച്ചി ചെറുതായൊന്ന് പുളഞ്ഞു.. ചെച്ചിയിൽ ശ്വാസഗതിയും ഹൃദയമിടിപ്പും ഉയരുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു, അതെന്നെ കൂടുതൽ വികാര ഭരിധനാക്കി..