മദനപൊയിക 7 [Kannettan] 317

ഞാൻ വീണ്ടും ആ ചുണ്ടുകളെൻ്റെ വായിലാക്കി നുണഞ്ഞു, എന്നിട്ട് പയ്യെ നാവ് അകത്തേക്ക് ഇട്ടതും ഞാനാകെ ആശ്ചര്യപെട്ടുപോയി, ഞാൻ നാവ് അകത്തേക്ക് ഇടും എന്ന് മുൻകൂട്ടി മനസ്സിലാക്കിയ ഓമനേച്ചി വയനിറയെ തുപ്പൽ തടംകെട്ടി നിർത്തി.
അതിലേക്കെൻ്റെ നാവ് പ്രവേശിച്ചതും ഇളം ചൂടും പിന്നെ ഒരു തൈലത്തിൻ്റെ പോലത്തെ കൊഴുപ്പും എനിക്കനുഭവപ്പെട്ടു. ഞാനെൻ്റെ നാവ് ആ കൊഴുത്ത തുപ്പലിൽ ചാലിച്ച് ഓമനേച്ചിയുടെ നവുമായി പിണഞ്ഞ് കൊതിയോടെ അത് വലിച്ചെൻ്റെ വയിലേക്കെടുത്ത്!!!
ഓമനേച്ചിയുടെ തുപ്പലിന് നല്ല കൊഴുപ്പാണ്, ഞാൻ വിചാരിച്ചതിലും അധികം അളവിൽ തുപ്പലുണ്ടായിരുന്നു! ഞാനത് വായിൽ വെച്ചുകൊണ്ട് തന്നെ അതൊന്ന് ആസ്വദിച്ച് രുചിച്ച് കൊണ്ട് പയ്യെ തൊണ്ട വഴിയിറക്കി.

അസാദ്ധ്യ രുചി, പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ കഴിയാത്ത ഇളം ചൂടോടുകൂടിയ ഒരു മാദക പാനീയം!

അതെൻ്റെ തൊണ്ടവഴിയിറങ്ങുന്നത് കണ്ട് ഒരു മന്ദഹാസ്സത്തോടെ ആസ്വദിച്ച് നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്നു ഓമനേച്ചി.

“എന്തൊരു സ്വാദാണ്!!!” നിറയെ തുപ്പലുള്ള ചുണ്ടുകൾക്കൊണ്ട് ഓമനേച്ചിയുടെ ചുണ്ടുകളിലുരസികൊണ്ട് പയ്യെ മന്ത്രിച്ചു.

“നീയൊരു തുപ്പൽ കൊതിയനാണെന്ന് എനിക്കന്നെ മനസ്സിലായിരുന്നു.” കൂടുതൽ തുപ്പൽ എൻ്റെ ചുണ്ടിൽ തൻ്റെ ചുണ്ടുകൾ കൊണ്ട് പുരട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

എൻ്റെ രണ്ട് കൈകൾകൊണ്ട് ഓമനേച്ചിയുടെ മുഖം ചേർത്ത് പിടിച്ച് അവശേഷിച്ച തുപ്പലുകൾ ചപ്പി വലിച്ച് കുടിച്ചു. അപ്പോഴേക്കും ഓമനേച്ചിയുടെ ചുണ്ടുകൾ ചുവന്ന് തുടുത്തിരുന്നു. ഞാനതിലൊന്നു ചേർത്ത് മുത്തി, എന്നിട്ട് ഓമനേച്ചിയുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട്,