മാധവിക്കുട്ടി [ശിവാനി] 547

മെഴുക്കുപുരട്ടാൻ കൊണ്ടുവരുന്ന വഴുതനെയും പൊന്തൻ കായും മുറത്തിൽ തട്ടുന്ന ക്ഷണം അപ്രത്യക്ഷമായപ്പോൾ അമ്മച്ചി ശാരദയുടെ മുഖത്ത് കുസൃതിച്ചിരി പൊട്ടി…

മാധവി പത്തിൽ പൊട്ടിയപ്പോൾ ഒന്നൂടെ എഴുതാൻ നാട്ടുനടപ്പനുസരിച്ച് വേണ്ടണം മട്ടിൽ വച്ച ആവശ്യം മുളയിലേ നുള്ളാൻ മുന്നിട്ടിറങ്ങിയത് അമ്മൂമ്മ ത്തള്ള കല്യാണിയായിരുന്നു

“പിന്നെ… പിന്നെ.. അവളിനി പഠിച്ച് കളക്ടർ ആവാൻ പോകുവല്ലേ..? ഒരു ദിവസം നേരത്തെ കൊള്ളാവുന്ന ഒരു ചെക്കന്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ച് ഏല്പിക്കാനുള്ള തിന്…”

പ്രപഞ്ച സത്യം വെളിവാക്കുന്നത് പോലെ അമ്മൂമ്മ പറഞ്ഞു

കേട്ടു നിന്ന മാധവിയുടെ ഉള്ളിൽ തേൻ മഴ പെയ്തിറങ്ങി….

അന്ന് രാത്രി അമ്മ ശാരദയും കെട്ടിയോൻ ശങ്കരനും പതിവ് വ്യായാമത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടു….

ശാരദയുടെ ആഴങ്ങളിൽ ശങ്കരൻ തുഴയെറിഞ്ഞു…

ശങ്കരന്റെ നരകേറിയ നെഞ്ചിൽ തളർന്ന് മയങ്ങിയ ശാരദ വിയർത്ത കക്ഷരോമങ്ങൾ വിരലിൽ ചുറ്റി ഒരൂട്ടം കാര്യങ്ങൾ പറയാൻ തയാറെടുത്തു…

“അതേ…..നമ്മടെ മോടെ കാര്യം എങ്ങനാ…? പറ്റിയ ഒരു ചെറുക്കനെ നോക്കണ്ടേ..?”

ശാരദ ചിണുങ്ങി

” എന്തേ…. ഇപ്പോ പെട്ടെന്നൊരു വെളിപാട്..?”

തൂങ്ങാൻ തുടങ്ങിയ മുലകൾ പിടിച്ച് നേരെയാക്കി ശങ്കരൻ കാര്യം നിസ്സാരവല്കരിക്കാൻ നോക്കി….

” ഇന്ന് ഞാൻ പെണ്ണിന്റെ മുറി തൂക്കാൻ ചെന്നപ്പോ ഞാൻ അന്തിച്ച് പോയി… ഉണങ്ങിയ വഴുതനയുടെ ഒരു കൂമ്പാരം… മുറിയിൽ…”

ശാരദ കാര്യത്തിന്റെ ഗൗരവാവസ്ഥ വിവരിച്ചു

“നീയിത് ഒരു മഹാകാര്യം കണക്ക് എഴുന്നള്ളിക്കാൻ ഒന്നും നിക്കണ്ട….. ഇതൊക്കെ പതിവല്ലേ..? നിനക്ക് തല്കാലം അതിന്റെ ആവശ്യം ഇല്ലാത്തോണ്ടല്ലേ..?”