മനം മയക്കും രാത്രികൾ [ആഷിഖി] 129

“അറിയില്ല ആരോ മരണപ്പെട്ടതാണെന്ന് തോന്നുന്നു…”

പുറത്ത് സുഹൃത്ത് സമീർ എന്നെയും കാത്ത് നിൽക്കുന്നുണ്ട്. അവനാണ് എന്നും എന്നെ കൂട്ടാൻ എയർപോർട്ടിൽ വരാറുള്ളത്. അപ്പോഴൊക്കെ അവനിൽ തിളങ്ങുന്ന മുഖകാന്തി ഇന്നില്ല.. അവന്റെയും കൂടെ ഉമ്മയാണല്ലോ…

“പോയല്ലേ…?” ഞാൻ അവന്റെ തോളിലേക്ക് ചെരിഞ്ഞു വീണുകൊണ്ട് കാറാൻ തുടങ്ങി… അവനും എന്നെ പിടിച്ചമർത്തി ഒന്നും പറയാനാവാതെ നിൽക്കുകയാണ്.. കുറച്ചു സമയത്തിന് ശേഷം അവൻ എന്നെയും വലിച്ചു വണ്ടിയിൽ കേറ്റി ഇരുത്തി ഡ്രൈവിങ് സീറ്റിലേക്ക് നീങ്ങി…

“ഞാൻ അവിടെ ഉണ്ടാവണമായിരുന്നു സമീറേ . എനിക്ക് വല്ലാത്ത നിസ്സഹായത തോന്നുന്നു.”

“നീ അതോർത്തു വിഷമിക്കാതെ ബഷീറേ… അറിഞ്ഞ ഉടനെ നീ ഓടിയെത്തിയില്ലേ. എല്ലാം പടച്ചവന്റെ വിധി ആണെന്ന് കരുതിയാൽ മതി.. ഒന്നും നമ്മളെ കയ്യില്ലല്ലോ…”

“കുടുംബത്തെ എങ്ങനെ നേരിടണമെന്ന് എനിക്കറിയില്ല സമീറേ… ഞാൻ തകർന്നുപോവുകയാണ്.”

“ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും നിന്റെ കൂടിയില്ലേ ബഷീറേ… നീ മനസിന് ധൈര്യം നൽകൂ… എല്ലാം ശെരിയാവും… ” സമീർ എനിക്ക് നൽകുന്ന പിന്തുണ എനിക്ക് അത്രമേൽ ആശ്വാസമായി തോന്നുകയാണ്.. ഞാൻ കമറുവിനെ കുറിച്ചോർത്തു.. അവൾ ഒറ്റക്കായിപ്പോയോ…? എല്ലാം നോക്കി വേണ്ടത് പോലെ ചെയ്യാൻ ആരാ ഉണ്ടാവുക… മക്കൾ എന്തെടുക്കുകയാവും…?? എന്റെ ചിന്തകൾ കാടുകയറി… വീണ്ടും വീണ്ടും പൊട്ടിക്കരയാൻ തോന്നി…

മറ്റാരും ഉമ്മയെ പരിപാലിച്ചതിനേക്കാളും നന്നായി നീ നോക്കി, അവർക്ക് വേണ്ടതെല്ലാം കൊടുത്തു. പിന്നെ എല്ലാവരും മരിക്കില്ലേ ബഷീറേ… ഒരു മകനെന്ന നിലയിൽ നീ നൂറ് ശതമാനം അവരോട് നീതുപുലർത്തിയിട്ടുണ്ട്… അതും ഇതും ആലോചിച്ചു മനസ് വേദനിപ്പിക്കാതെ ധൈര്യമായി ഇരിക്കൂ… നമുക്ക് ഉമ്മാനെ നല്ല രീതിയിൽ പറഞ്ഞു വിടാനുള്ള കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യാം… അവന്റെ വാക്കുകൾ പിന്നെയും എനിക്ക് ആശ്വാസം നൽകി..

“ഈ വേദനയും നമ്മൾ ഒരുമിച്ച് തരണം ചെയ്യും,”

ഒന്നര മണിക്കൂർ യാത്രക്ക് ശേഷം ഞങളുടെ വണ്ടി എന്റെ വീടിന്റെ അടുത്തെത്തി… മുൻപൊന്നും തോന്നിയിട്ടില്ലാത്ത ഒരു അപരിചിതം എന്നിൽ ഉടലെടുത്തു.

മുറ്റത്തും ചുറ്റിലും ആൾക്കാർ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നു.. വീട്ടിൽ കയറിയപ്പോഴേക്കും എനിക്ക് പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ ആയില്ല.. എല്ലാവരും നോക്കി നിൽക്കതന്നെ ഞാൻ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞുപോയി… സമീറും മറ്റും കുടുംബക്കാരും എന്നെ തോളിലേക്ക് ചേർത്ത് വച്ചു സമാധാനിപ്പിച്ചു…