മഞ്ഞ്മൂടിയ താഴ് വരകൾ 12 [സ്പൾബർ] 496

സൗമ്യ എല്ലാ ലൈറ്റും ഓഫാക്കി പുറത്തിറങ്ങി മുൻവാതിൽ അടച്ച് പൂട്ടി.
രണ്ടാളുടെ കയ്യിലും മൊബൈലുണ്ട്. സൗമ്യയുടെ കയ്യിൽ കട്ടിയുള്ളൊരു പുതപ്പും.

മൊബൈലിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ രണ്ടാളും ഇറങ്ങി നടന്നു.

മഞ്ഞ്, മഴ പോലെ പെയ്യുകയാണ്.തണുത്തിട്ട് ചുണ്ടുകൾ കൂട്ടിമുട്ടുന്നുണ്ട്. തൊട്ടടുത്തേക്ക് പോലും കാണാനാവാത്തവിധം കോടമഞ്ഞ് വ്യാപിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇവിടെ ഈ തണുപ്പാണെങ്കിൽ കാടിനുള്ളിലെ തണുപ്പ് ഭീകരമായിരിക്കും.
അതും പൂർണ നഗ്നയായിട്ടൊക്കെ നിൽക്കുമ്പോൾ തണുപ്പ് സഹിക്കാൻ പറ്റുമോന്നറിയില്ല.
ഏതായാലും കട്ടിയുള്ള കമ്പിളിയെടുത്തത് നന്നായെന്ന് സൗമ്യക്ക് തോന്നി.
പിന്നെ തണുപ്പ് മാറ്റാൻ ടോണിച്ചായനുണ്ടാവുമെല്ലോ…

അവർ വേഗത്തിൽ നടന്നു. ഒരൊറ്റ മനുഷ്യരേയും പുറത്തെങ്ങും കാണാനില്ല.
നടക്കുമ്പോൾ പാന്റിയിടാത്ത പൂറ്റിൽ നിന്നും തുടയിലൂടെ തേനിറ്റി വീഴുന്നത് സൗമ്യയറിഞ്ഞു.

കുറച്ച് ദൂരെ നിന്നേ നാൻസികണ്ടു…ടോണിച്ചന്റെ ബുള്ളറ്റിന്റെ ഇന്റിക്കേറ്റർ കത്തുന്നത്. താനിവിടെയുണ്ടെന്നതിന്റെ സൂചനയാണ്. അവർ വേഗം നടന്ന് അവനടുത്തെത്തി.

“ഇച്ചായാ പോകാം…”

കിതപ്പോടെ നാൻസി പറഞ്ഞു.

ടോണി തലയാട്ടി ബൈക്കിൽ കയറി.

കയറാൻ മടിച്ച് നിന്ന സൗമ്യയോട് നാൻസി ചൂടായി.

“നീയെന്ത് മൈര് കണ്ടോണ്ട് നിൽക്കാ..
അങ്ങോട്ട് കയറിയിരിക്കെടീ പൂറീ… “

എന്നിട്ടും സൗമ്യ നിന്ന് താളം ചവിട്ടി.

“എന്നാ നീയങ്ങോട്ട് മാറ്.. ഞാനാദ്യം കയറാം… “

നാൻസി അവളെ തള്ളി മാറ്റി.

“അതല്ലെടീ പോത്തേ… നീ ഇച്ചായനോട് ഷർട്ടഴിക്കാൻ പറ… “