മഞ്ഞ്മൂടിയ താഴ് വരകൾ 12 [സ്പൾബർ] 496

പെട്ടെന്ന് താൻ കിടക്കുന്ന പായയിൽ ആരോ ചവിട്ടിയതായി അവൾക്ക് തോന്നി.
അതെ,തന്റെ തൊട്ടടുത്ത് ആരോ നിൽക്കുന്നുണ്ട്…
അതാരാണെന്ന് നബീസൂന് മനസിലായില്ല..
തന്റെ തൊട്ടടുത്ത് ഒരാൾ കിടന്നത് നബീസു അറിഞ്ഞു.
അവൾ കൈ നീട്ടി പതിയെ ഒന്ന് പരതി നോക്കി.ഷർട്ടിടാത്ത ഒരു പുരുഷനാണ് തന്റടുത്ത് കിടക്കുന്നതെന്ന് ഒരു ഞെട്ടലോടെ നബീസു അറിഞ്ഞു.

“ആരാ… ?”

വിറയാർന്ന ശബ്ദത്തിൽ നബീസു ചോദിച്ചു.

“മൂത്തമ്മാ ഇത് ഞാനാ..സൈഫു…”

പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ അവൻ പറഞ്ഞു.
നബീസൂന് സമാധാനമായി. അനിയത്തിയുടെ മകൻ സൈഫു എന്ന് വിളിക്കുന്ന സൈഫുദ്ധീൻ.ഇരുപത്തിയഞ്ച് വയസുള്ള സൈഫു ടൗണിൽ ഒരു ചെരിപ്പ് കട നടത്തുകയാണ്. അവന്റെയൊരു കൂട്ടുകാരനും പാർട്ടണറായിട്ടുണ്ട്..

“എന്താ മോനേ… നിനക്ക് കിടക്കാൻ സ്ഥലം കിട്ടിയില്ലേ…?”

നബീസു വാൽസല്യത്തോടെ ചോദിച്ചു.

“ഇല്ല മൂത്തമ്മാ… എല്ലായിടത്തും ഫുള്ളാ..”

“എന്നാ മോൻ മൂത്തമ്മാന്റടുത്ത് കിടന്നോ… “

വളരെ പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിലാണ് രണ്ടാളുടേയും സംസാരം…
നബീസു അൽപം നീങ്ങിക്കിടന്ന് അവന് ശരിക്ക് കിടക്കാൻ സ്ഥലമൊരുക്കി. പിന്നെ രണ്ടാളും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.നബീസു കണ്ണടച്ച് ഉറങ്ങാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും ഉറക്കം വന്നില്ല.

സൈഫൂന്റെ കാൽ തന്റെ കാലിൽ പതിയെ തൊട്ടപ്പോൾ അത് അറിയാതെ പറ്റിയതാവും എന്ന് അവൾ കരുതി. പക്ഷേ,അവന്റെ കാലുകൊണ്ട് നൈറ്റി താഴേ നിന്നും പതിയെ ഉയർത്താൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ നബീസൂന് അപകടം മണത്തു.

കാൽപാദം വരെ താഴ്ന്ന് കിടന്ന നൈറ്റി മുട്ട് വരെ എത്തിയപ്പോൾ അവൾ കൈ നീട്ടി അവന്റെ കാലിൽ പിടിച്ചു.സൈഫു അനങ്ങാതെ കിടന്നു.
നബീസു അവന്റെ കാലിൽ നിന്ന് പിടി വിട്ടതും അവൻ കാലുകൊണ്ട് വീണ്ടും നൈറ്റിയുയർത്തി.