മഞ്ഞ്മൂടിയ താഴ് വരകൾ 13 [സ്പൾബർ] 1122

റംല ഉച്ചത്തിൽ ചീറി.
ഉമ്മാന്റെ മുന്നിൽ പിടിച്ച് നിൽക്കണമെങ്കിൽ ഇനി കരഞ്ഞിട്ടോ, കാല് പിടിച്ചിട്ടോ കാര്യമില്ലെന്ന് അവൾക്ക് മനസിലായിരുന്നു.

നബീസുവാണെങ്കിൽ കേട്ടത് വിശ്വസിക്കാനാവാതെ, കണ്ണും തുറുപ്പിച്ച്, വായും പൊളിച്ച് അനങ്ങാനാവാതെ ഇരിക്കുകയാണ്.

ഇതെന്തൊക്കെയാണീ നടക്കുന്നത്..?
റംല പറഞ്ഞത് പൂർണമായും അവൾക്ക് മനസിലായതുമില്ല.
ഷംസൂന് കാണണമെന്നോ… ?
എന്ത്… ?

“ റംലാ… നീയെന്താണീ പറയുന്നത്..?
എനിക്കൊന്നും മനസിലായില്ല..നിന്റെ കുറ്റം മറക്കാൻ നീയെന്റെ ചെക്കനെ എന്തൊക്കെയാ പറയുന്നേ… ?”

ഇപ്പോൾ ഉമ്മയുടെ ശബ്ദത്തിൽ ദേഷ്യമല്ല, എന്തോ അറിയാനുള്ള ആകാംക്ഷയാണെന്ന് റംലക്ക് തോന്നി.
അവൾ ഉമ്മയുടെ അടുത്തിരുന്ന് അവളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു.
എല്ലാം പറയാൻ തന്നെ അവൾ തീരുമാനിച്ചു.

“ഉമ്മാ… ഞാൻ പറഞ്ഞത് സത്യം തന്നെയാ…. ഷംസുവാണ് ഇതൊക്കെ തുടങ്ങിയത്…”

തുടർന്ന് ഷംസു ആദ്യം വന്ന് തന്നോട് ആവശ്യപ്പെട്ട കാര്യം മുതൽ എല്ലാം റംല വിശദമായി ഉമ്മയോട് പറഞ്ഞു..താനൊഴിഞ്ഞ് മാറിയിട്ടും അവൻ കരഞ്ഞ് കാല് പിടിച്ച കാര്യവും, ടോണിയെ ചായ കുടിക്കാൻ ക്ഷണിച്ചത് തങ്ങൾക്ക് പരസ്പരം കാണാൻ വേണ്ടിയായിരുന്നെന്നും, എല്ലാം, എല്ലാം റംല പറഞ്ഞു.

നബീസൂന് കരയണോ, ചിരിക്കണോ, ഞെട്ടണോ, അതോ പേടിക്കണോ, എന്താണ് ചെയ്യേണ്ടതെന്ന് തിരിഞ്ഞില്ല.

ഇതൊന്നും അവൾക്ക് കേട്ട് കേൾവിയില്ലാത്ത കാര്യങ്ങളാണ്. ഇങ്ങിനെയൊക്കെ നടക്കുമോന്നാണ് അവൾ അൽഭുതത്തോടെ ചിന്തിച്ചത്.

ഉമ്മയുടെ മുഖത്തേക്ക് തന്നെ നോക്കിയിരുന്ന റംല, ഉമ്മയുടെ ദേഷ്യം മാറി വരുന്നത് കണ്ടു..