മഞ്ഞുരുകും കാലം 8 [വിശ്വാമിത്രൻ] 790

ഊക്കോടെ ഷെറീനെ വെള്ളംവീണുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന തറയിലോട്ട് ചായിച്ചു. ഒരു കാൽ തൊണ്ണൂറു ഡിഗ്രി ചരിവിൽ മുകളിലേക്ക് ഉയർത്തി. എന്നിട്ട് ഒരു പുരുഷൻ ഭോഗിക്കുന്നതിനെ അനുകരിച്ചുകൊണ്ട് ഹർജോത് അവളുടെ അര ഷെറീന്റെതുമായി കൂട്ടി മുട്ടിച്ചു.
ഒരു ഞെരക്കത്തോട് കൂടി അവർ രണ്ടുപേരും അവരുടെ യോനീമുഖങ്ങൾ തമ്മിലുരച്ചു തുടങ്ങി.
ശീല്കാരങ്ങളും ഇതൊക്കൊയോ ഭാഷകളിലെ പുലമ്പുകളും ആ മുറിയിൽ നിറഞ്ഞു.
പൊക്കി പിടിച്ചിരിക്കുന്ന കാലിന്റെ ചെറുവിരലുകൾ ഹർജോത് ഊമ്പി നുണഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.
ഇരുവരുടെയും വേഗം കൂടിക്കൂടി വന്നു. ഹർജോതിന്റെ തൊണ്ടയിൽനിന്നും അവളുടെ സാമാന്യ ശബ്ദമല്ല വന്നോണ്ടിരിക്കുന്നത്. വേദനിക്കുന്ന മൃഗങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്ന ഒരുതരം ഏങ്ങലടി ഇല്ലേ? അതുപോലൊരു ശബ്ദം.
ഷെറിൻ തുടർച്ചയായി അനുഭവിച്ചോണ്ടിരിക്കുന്ന രതിമൂർച്ഛക്കനുസരിച് വിളിച്ചു കൂവുന്നുണ്ട്.
അവളുടെ കൂവൽ കേട്ട് ആരേലും ഓടി വരുമോ?
ഏയ്. ഇല്ല.
ഹർജോതിനു എന്തോ ബാധകയറിയാത്തപോലെ പെട്ടന്ന് ശബ്ദം നിലച്ചു. അവളുടെ അര ഒന്ന് വെട്ടി. പിന്നെ അനേകം ചെറു വിറയലുകൾ. അവൾ തല മേലേക്ക് തിരിച്ചു. ശബ്ദമില്ലാത്ത ഒരു നിലവിളി അവളുടെ ചുണ്ടുകൾക്കിടയിലൂടെ പോകുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു. മെല്ലെ അവൾ താഴെയിരുന്നു.
ഷെറിൻ അവളുടെ കാൽ ഹർജോതിന്റെ തോളിൽ താങ്ങി നിർത്തി.
ഇനി ഇവിടെ നിന്നാൽ അടി കൊള്ളും എന്ന ബോധം എന്നെ മെല്ലെ ആ സ്ഥലത്തുനിന്നും പിന്തിരിപ്പിച്ചു.
കതക്കെല്ലാം പൂർവ്വസ്ഥിതിയിലാക്കി ഞാൻ സ്വന്തം മുറിയിലേക്ക് നടന്നു.
ഫുട്ബോൾ കളിക്കുന്നതിനെകാളും ഞാൻ ആ തണുപ്പിൽ വിയർത്തിരുന്നു. കൈലിയുടെ മുന്നിൽ ഒരു കൂടാരം. ബാത്രൂം ലക്ഷ്യമാക്കി ഞാൻ ഓടി.