മഞ്ഞുരുകും കാലം 4 [വിശ്വാമിത്രൻ] 289

“നീ അവള് അന്ന് ക്ലാസ്സി കയറുന്നത് കണ്ടില്ലല്ലാ? അപ്പപ്പിന്നെ നീ വരുന്നതിനും മുൻപേ അവള് വന്നു. ബാഗ് ഒളിപ്പിച്ചു. പുറത്തു എവിടെയോ ഒളിച്ചു. പിന്നെ ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ ക്ലാസ്സിൽകയറി നിന്റടുത് ഇരുന്നു. ഇതൊക്കെ ചെയ്യാൻ പ്ലാനിങ് വേണ്ടേഡേയ്?”
“വേണം വേണം”
“അപ്പൊ പിന്നെ നിന്നെ അവള് വീഴ്ത്തിയത് തന്നെ”
“തന്നേയ്?”
“തന്നെ. പിന്നെ ഇന്ന് നിന്നെയും വിളിച്ചോണ്ട് അവൾ ഫോട്ടോസ്റ്റാറ് എടുക്കാൻ പോയില്ലേ?”
“പോയി”
“അത് കഴിഞ്ഞു എന്തെടുക്കാനാണെന്നും പറഞ്ഞാ സ്റ്റാഫ് റൂമിലോട്ട് കൊണ്ടോയത്?”
“അസൈന്മെന്റ്”
“എന്നിട്ട് കിട്ടിയാ?”
“ഇല്ല”
“HOD റൂമിലുണ്ടായിരുന്നാ?”
“ഇല്ല”
“അഥവാ അങേരു അവിടുണ്ടായിരുന്നേൽ നിങ്ങൾക്ക് സ്റ്റാഫ് റൂമിന്റെ ചാവി തരുമായിരുന്നോ?”
“ചാൻസ് കുറവാ”
“കുറവെന്നല്ല, അങേര് ചത്താൽ തരൂല്ല.”
“ആഹ്”
“പിന്നെ നീ ഇന്ന് അവക്കടെ പൂറ്റില് വെരലിടിച്ചു കേറ്റുമ്പോ ഒരു കാര്യം ശ്രേദ്ധിച്ചായിരുന്നോ?”
“പിന്നേ. ശ്രേദ്ധിച്ചായിരുന്നു.”
“എന്ത്?”
“നല്ല ചൂടും ഇറുക്കവുമായിരുന്നു”
“പ്ഭാ മൈരേ, നിന്റെ നടുവിരൽ കടവരെ അവളുടെ സാമാനത്തിൽ കയറിപോയതറിഞ്ഞില്ലേ നീ?”
അത് ശെരിയാണല്ലോ. സാമാന്യത്തിലധികം നീളമുള്ള കയ്യാണെന്റേത്. അതിന്റെ കടവരെ അവളുടെ പൂറിൽ കയറി. അതിനർത്ഥം അവൾക്ക് കന്യകചർമം ഇല്ല എന്നാണോ?
“ഈ ഹൈമെന്നൊക്കെ ആയാസമുള്ള എന്തെങ്കിലും കളികളോ ഡാൻസോ ഒക്കെ ചെയ്താൽ പൊട്ടിപോകാവുന്നതല്ലേ?”
“അതിനു അവള് ഡാൻസറാണോ?”
“അല്ല”
“അവള് ബസ്സിനല്ലാതെ വേറെപ്പോഴെങ്കിലും ഓടുന്നത് നീ കണ്ടിട്ടുണ്ടാ?”
“അതില്ല”
“അപ്പൊ പിന്നേ ഒന്നേൽ അവള് നല്ല അനുഭവജ്ഞാനമുള്ള കളിക്കാരി ആയിരിക്കണം. അല്ലേൽ ഏറ്റവും കുറഞ്ഞത് വേറാരൊടെങ്കിലുമായി നിന്നോട് ചെയ്തതത്രെമെങ്കിലും ചെയ്തു കാണണം, പതിവായി”
“ആ പറഞ്ഞതിൽ കാര്യമില്ലാതില്ല”
“ഇനി നീ എന്ത് അവളോട് ചെയ്താലും ഒന്നാലോചിച്ചിട്ട് മതി. അല്ലേൽ ചെലപ്പോ തലേലാകും”