മഞ്ഞുരുകും കാലം 5 [വിശ്വാമിത്രൻ] 312

ഒറ്റകുഞ്ഞുമില്ല ഗ്രൗണ്ടിൽ. സാധാരണ ഈ സമയത്തു ഒന്നുരണ്ടു പിള്ളേർ ഓടാൻ കാണേണ്ടതാണ്. അവരെ കാണാനാണ് ഞാൻ ഗ്രൗണ്ടിൽ നേരത്തെ ഇതാര്. പഴയ പരുപാടി തന്നെ. ഒളിഞ്ഞു നോട്ടം. പ്രായമെത്രയായാലും അണ്ണാൻ മറക്കുമോ? ഏത്? മരംകയറ്റം!
ബൂട്ടും കെട്ടി ഗ്രൗണ്ടിന്റെ ഒത്ത നടുക്ക് ഞാനിരുന്നു. കൈകൾ പുറകോട്ടൂന്നി മാനത്തേക്ക് നോക്കി. മണി അഞ്ചരയേ ആയോളെങ്കിലും മാനം ഇരുട്ടി തുടങ്ങി. അങ്ങിങ്ങായി മേഘങ്ങളും ഇരുണ്ടു കൂടിയിരിക്കുന്നു. അതിലൊരു മേഘത്തിന്റെ രണ്ടറ്റവും കൂർത്തു നിൽക്കുന്നു. “നമ്മടെ പഴേ ചിഞ്ചുവിന്റെ കൂർത്ത മുലഞെട്ടുപോലെ”, ഞാൻ അറിയാതെ ഉറക്കെ പറഞ്ഞു പോയി.
ചിഞ്ചു. ആദ്യമായി കാമത്തിന്റെ ചുരുൾകെട്ടഴിക്കാൻ എനിക്ക് സാഹചര്യമൊരുക്കി തന്നവൾ! ആദ്യത്തെ സംഭവത്തിന് ശേഷം പല തവണ അവളുടെ പൊയ്കയിലെ വെള്ളം കുടിക്കാൻ അവസരം തന്നിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഒന്ന് കളിക്കാൻ അവള് സമ്മതിച്ചില്ല. എന്താ സമ്മതിക്കാഞ്ഞതെന്നു ഞാനൊട്ടും ചോദിക്കാനും പോയില്ല. അവള് നമ്മടെ കാമുകിയോന്നുമല്ലല്ലോ. കെട്ടാനും പ്ലാൻ ഇല്ല. പിന്നെ വല്ലപ്പോഴും അവൾ കുണ്ണ കുലിക്കിയും ഊമ്പിയും നമ്മക്കും നിർവൃതി അണയാൻ സാധിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. അവളുടെ ഫോൺ നമ്പർ എന്റെ ഫോണിൽ ഇപ്പോഴും കെ. ചിഞ്ചു എന്നാണ് സേവ് ചെയ്തിട്ടുള്ളത്.
“കഴപ്പി ചിഞ്ചു”.
ബിടെക് പഠിക്കുന്ന കാലത് ക്‌ളാസ്സിലെ ഒരുവളിൽ എനിക്കൊരു കണ്ണുണ്ടായിരുന്നു. സുല്ഫത്. സുൽഫി. NRI. എന്നെക്കാളും ഒന്നരവയസ്സിനു മൂപ്പ്. തട്ടം. വെറും കറുപ്പ് തട്ടമല്ല. വിവിധനിറത്തിലുള്ള കളർഫുൾ തട്ടംസ്.
അടിപൊളി.
എണ്ണകറുപ്പ്.
അഞ്ചടി അഞ്ചിഞ്ച് നീളം.
അളവ് ഞാനെടുത്തില്ല.
ആ ടൈപ്പ് ഭ്രമമല്ലായിരുന്നു.
ഒരു മാതിരി ദിവ്യ പ്രണയം ലൈൻ.
ചിഞ്ചുവുമായി വദനസുരതത്തിലേർപ്പെട്ടിട്ടും എനിക്ക് സ്വതവേ ഉള്ള പെൺ-പേടി മാറിയില്ലായിരുന്നു. അതോണ്ട് പഠിച്ച നാല് വർഷത്തിൽ സുല്ഫിയുമായി നേരിട്ട് കണ്ടു മിണ്ടിയ വേളകൾ വിരലിൽ എണ്ണാവുന്നത്രേം മാത്രം. എങ്ങനെയേലും അവളോട് മിണ്ടണം. എന്തേലുമൊക്കെ പറയണം, എന്നൊക്കെ ചിന്തിച്ചു നടന്നപ്പോൾ അതാ എന്റെ സ്വന്തം വല്യമ്മച്ചിയുടെ മോൻ, കൃഷ്ണ്ണണ്ണൻ സ്വന്തമായി ശാസ്‌താംകോട്ടയിൽ ഒരു മൊബീൽ കട തുടങ്ങുന്നത്. കടയുടെ ഉദ്‌ഘാടദിവസം തന്നെ ഞാൻ അണ്ണന്റടുത് സ്വകാര്യമായി പറഞ്ഞു ഒരു സിം ഒപ്പിച്ചു. ഭാരതി എയർടെൽ.