പ്രിയ രാജാവേ….
ആരുടെയും പ്രോത്സാഹനങ്ങൾ ഇല്ലെങ്കിലും… “സമയം എന്ന വില്ലൻ” അനുവദിക്കുമെങ്കിൽ, ഇവിടെ എഴുതും… തർക്കമില്ല! പ്രോത്സാഹനവും, കല്ലേറുകളും ഏതൊരു “യാത്ര”യുടെയും ഭാഗഭാക്കാവാം…. എന്നറിയാവുന്നതിനാൽ, അങ്ങനെ ഒന്നിലും ഒരു ഭയവുമില്ല.( ചില ആളുകളെ കൊണ്ട്…. “വിലക്കിക്കൊണ്ട്” “ചിലരുടെ” വ്യക്തി വിരോധം തീർക്കലുകൾ….).

“സൈറ്റി’ൽ എന്തെങ്കിലും അംഗീകാരം ഒക്കെ കിട്ടി കഴിഞ്ഞവർക്ക്, അത് പ്രിയങ്കരവും, നല്ലൊരു ഇഴുകിചേരലും ആവാം… പക്ഷേ അതൊന്നുമില്ലാതെ, തഴയപ്പെടുന്നവർക്ക് “ഇവിടെന്നും” മരീചിക തന്നെ!. “ഉപദ്രവം” ചിന്ത തന്നെ നിഴലായി പോലും കൂടെ ഇല്ലാത്തതിനാൽ…. ഒരിടത്തും ഒരിക്കലും ഭയം എന്ന വികാരം തടസ്സപ്പെടുത്താൻ ഇല്ല!… അതിനായി ആരേലും വന്നാലും സ്നേഹംകൊണ്ട് എതിരിടാൻ അല്ലാതുളള കരുത്തൊട്ട് ഇല്ലതാനും!.

കഥ വായിച്ചു മടങ്ങി വന്നിട്ടാകാം, അഭിപ്രായം… എന്ന തീരുമാനത്താൽ, വായനയും അഭിപ്രായവും ഒക്കെ താമസിച്ചുപ്പോയി, സദയം ക്ഷമിക്കുക!!!.

“മനുഷ്യപ്പറ്റില്ലാത്തവൻ” നിൽ നിന്നും “അവളിലേക്ക്” പുതിയൊരു നൂൽപാലം… ജീവിതംപോലെ….
കയറ്റവും, ഇറക്കവും… മങ്ങലും തെളിച്ചവും…. കുഴച്ചു മറിക്കലുകൾ ഇഴചേർന്ന മറ്റൊരു ദുഃഖഗാഥ !കൂടി. ‘ദേവയാനി’യിൽ നിന്ന് അനുപമ യിലേക്ക് കഥ തിരിയുമ്പോൾ…. ആദ്യവായനയിൽ തന്നെ ഏതാണ്ട് ഉറപ്പായിരുന്നു ഇതു രണ്ടും ഒരാൾ തന്നെ ആയിരിക്കുമെന്ന്, എന്നാൽ പക്ഷേ… കഥ പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത തലങ്ങളിലൂടെ മാറിമറിഞ്ഞു വല്ലാത്ത ജീവിത “നൈരന്തര്യ”കളിലേക്ക്… പ്രവേശിച്ചു മനസ്സിൽ വല്ലാതെ നോവും നീറ്റലും ആഘാതമേൽപ്പിച്ചു, ഒടുവിൽ ഒരു ശുഭപര്യവസായി ആയി തീരുന്നു. “അവളിൽ”നിന്ന് “അവനിലേ”ക്ക് ഒരു പുനർ വായന കൊണ്ടുവന്നപ്പോൾ…. കഥയും കഥാപാത്രങ്ങളെയും കൂടുതലായി അടുത്തറിഞ്ഞു സ്നേഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞതിനപ്പുറം, പുതിയ നല്ലൊരു വായനാനുഭവവും കൂടെ ഹൃദയത്തിൽ കടന്നുകൂടി എന്നതും ചെറിയൊരു കാര്യമായി തോന്നിയതേയില്ല!.

കഥയുടെ ഊർജ്ജം മുഴുവൻ നായകൻ വിഷ്ണുരാജ് തന്നെ!. എഴുത്തുകാരനായ “രാജാവി”ൻറെ ആത്മാംശം തന്നെയാണോ?, വിഷ്ണുരാജ് എന്നു തോന്നിയേക്കാം എങ്കിലും “ആരൊക്കെയോ” “എന്തൊക്കെയോ’ ആണ് നാം…. എന്ന് സ്വയം തലയുയർത്തി വീമ്പ് പറയുന്ന, നമ്മിൽ എല്ലാവരിലും ഉണ്ട് ആ “വിഷ്ണുരാജ്”, എന്ന് എനിക്ക് തോന്നിപ്പോയത്, പ്രത്യേകിച്ച് അവസാനഭാഗത്ത് ദുരന്തങ്ങൾ മുഴുവൻ ഏറ്റുവാങ്ങുന്ന… വെറും, “വേശ്യ” എന്ന് മുദ്ര ചാർത്തപ്പെടുന്ന പാർശ്വവൽക്കരിക്കപ്പെട്ട അനാഥ ങ്ങൾക്ക് അത്താണിയായി വർത്തിക്കുന്ന, ആ മഹനീയ മനസ്സിന് ആശ്രയം വാഗ്ദാനം നൽകുന്ന… ഒരു സാധാരണ ചെറുപ്പക്കാരനെ കണ്ടപ്പോൾ. ചിലപ്പോൾ അത് എഴുത്തിൻറെ വിജയവും എൻറെ പരാജയവും ആയേക്കാം, പക്ഷേ എൻറെ അനുമാനങ്ങളിൽ “അവൻ”ഉം, ‘അവൾ”ഉം ഒക്കെ നാമോ നമ്മുടെ നിത്യകാഴ്ചക്കാരോ ആണെന്ന് വിശ്വസിക്കാനാണ് ഏറെ ഇഷ്ടം.

“മനുഷ്യപ്പറ്റില്ലാത്തവൻ”നിൽ ഒട്ടും “സെക്സ്” കലർതാത്ത കറകളഞ്ഞ ഒരു എഴുത്തായിരുന്നു അനുവർത്തിച്ചിരുന്നതെങ്കിൽ… “അവളി”ൽ വന്നപ്പോൾ…. ആവശ്യമില്ലാത്ത “മസാല “കുത്തിതിരുകി”യത് ,”മോരിൽ മുതിര” എന്നപോലെ…. വല്ലാത്ത ഒരു കല്ലുകടി വന്നതൊഴിച്ചാൽ, മറ്റെല്ലാ രീതിയിലും ലോകത്ത്ഏതൊരു കഥാ വിപണന ലോകത്തിനു മുന്നിലും, കൊണ്ട്പോയി കാഴ്ചവയ്ക്കാൻ യോഗ്യമായ..
… തേജോന്മയമായ ഒരു കഥാരചന തന്നെ എന്ന് തീർച്ചയായും പറയാം.

പുതിയ എഴുത്തുകൾക്ക് എല്ലാ ഭാവുകങ്ങളും നേർന്നു, അഭിപ്രായങ്ങളുമായി ഇനിയും കണ്ടുമുട്ടാം എന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ… പ്രാർത്ഥനകളോടെ……..

സസ്നേഹം,
സാക്ഷി?️