മരുപ്പച്ച 3 [പ്രസാദ്] 239

അവള്‍ ഒരു മിനിറ്റ് അയാളുടെ മുഖത്ത് നോക്കി നിന്നു…. പിന്നെ വെട്ടിയിട്ടപോലെ അയാളുടെ നെഞ്ചിലേയ്ക്ക് വീണു പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു….. അവള്‍ ഒരു ഫുള്‍പാവാടയും, അയാള്‍ കഴിഞ്ഞ ദിവസം ഊരിയിട്ട അയാളുടെ ഒരു ഷര്‍ട്ടുമായിരുന്നു ധരിച്ചിരുന്നത്….. ഊരിയെടുത്ത അരഞ്ഞാണം അവള്‍ ആ ഷര്‍ട്ടിന്‍റെ പോക്കറ്റില്‍ ഇട്ടുകൊണ്ടാണ് വന്നത്…… അയാളുടെ കൈകള്‍ അവളെ ചുറ്റി പിടിച്ചു… അഞ്ചു മിനിറ്റോളം അവള്‍ അയാളുടെ നെഞ്ചില്‍ കിടന്നു ഏങ്ങലടിച്ചു കരഞ്ഞു….. അയാളുടെ കൈകള്‍, അവളുടെ മുതുകിലൂടെ അവളെ തഴുകി ആശ്വസിപ്പിച്ചു…. അതിനനുസരിച്ച് അവളുടെ ഏങ്ങലടി കൂടി വന്നു….. ഒടുവില്‍, അവളുടെ ദീനരോദനം നേരത്ത് നേര്‍ത്തു വന്നു…… ആ നിശബ്ദതയെ ഭേദിച്ചുകൊണ്ട് അയാളുടെ അധരങ്ങള്‍ ചലിച്ചു…..

“മോളേ, എല്ലാം വിധിയാണ് മോളേ! എന്ത് സന്തോഷകരമായ ദിവസങ്ങളായിരുന്നു…. ദൈവം എന്തിനാണ് എന്നെ ഇങ്ങനെ പരീക്ഷിക്കുന്നത്? ഇത്രയും ദുരന്തങ്ങള്‍ താങ്ങാനുള്ള കഴിവോ, ശക്തിയോ എനിക്കില്ല…. ആദ്യം വിധി എന്‍റെ മകളെ തട്ടിയെടുത്തു… പിന്നെ ഭാര്യയെ കിടപ്പിലാക്കി… ഇപ്പോള്‍ ഇതാ അവളെ എന്നില്‍നിന്നും തട്ടിയെടുത്തു…. ഇനി നിന്‍റെ വേര്‍പിരിയല്‍ കൂടി താങ്ങാനുള്ള കഴിവ് എനിക്കില്ല….”

“ചേട്ടാ…. എന്‍റെ അവസ്ഥയോ? ലക്ഷ്യമില്ലാതെ ദിവസങ്ങള്‍ തള്ളിനീക്കിയ എനിക്ക് ചേട്ടന്‍ ഒരു ജീവിതമാര്‍ഗം ഉണ്ടാക്കി തന്നു…. എത്ര സന്തോഷകരമായ ദിവസങ്ങളായിരുന്നു… ചെട്ടനോപ്പം കഴിഞ്ഞ ആ ദിവസങ്ങളുടെ ഓര്‍മ്മ മതി എനിക്ക് ഏതു കഷ്ടപ്പാടിലും മരണം വരെ ജീവിക്കാന്‍.”

“പൊന്നുമോളേ, എനിക്ക് എന്‍റെ മോള് നഷ്ടപ്പെട്ടപ്പോഴും ഇത്ര വിഷമവും സങ്കടവും ഉണ്ടായിട്ടില്ല…. നീയുമായി കഴിഞ്ഞ ദിനങ്ങളുടെ ഓര്‍മ്മയില്‍ ഇനിയുള്ള കാലം ഞാന്‍ തള്ളിനീക്കും.”

“എല്ലാം വിധിയാണ് ചേട്ടാ…. ഇനി നമുക്ക് ഇതുപോലെ സംസാരിക്കാനുള്ള അവസരം കിട്ടുമോ? നാളെ രാവിലെ മോന്‍ എത്തില്ലേ? പിന്നെ എല്ലാം മോന്‍റെ തീരുമാനം പോലെ….”

“നീ പോകുന്നത് കാണാനുള്ള കരുത്തു എനിക്കില്ല. അതുകൊണ്ട്, നീ പോകുമ്പോള്‍ എന്നോട് യാത്രപറയാന്‍ വരല്ലേ…. അത് താങ്ങാനുള്ള കരുത്തു എനിക്കില്ല.”

“ചേട്ടന്‍ എനിക്ക് തന്ന സ്നേഹവും കരുതലും ഒന്നും എനിക്ക് മറക്കാനാകില്ല… എന്‍റെ ജീവന്‍ പിരിയുന്നതുവരെ ചേട്ടനെ എനിക്ക് മറക്കാനാകില്ല…. ഒരു ദൈവത്തിന്‍റെ സ്ഥാനമാണ് എന്‍റെ മനസ്സില്‍ ചേട്ടനുള്ളത്….”