മറുപുറം 3 [Achillies] [Climax] 930

“കാർ എടുക്കാൻ ഷോറൂമിൽ നിന്ന് ഇന്ന് ആള് വരും…
പുതിയ കാർ ഡെലിവർ ചെയ്യുന്നത് വരെ നിനക്ക് യൂസ് ചെയ്യാൻ ഒരു കാർ കൊടുത്തയക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞു….”

സന്ധ്യ പറഞ്ഞത് കേട്ട അനഖയുടെ മുഖം മങ്ങി.

“അത് വേണ്ടായിരുന്നു ചേച്ചി….”

“അതെന്താ….പുതിയൊരെണ്ണം കിട്ടുന്നത് നല്ലതല്ലേ….”

സന്ധ്യയുടെ ചോദ്യത്തിൽ അവൾക്ക് ഒന്നും പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

സന്ധ്യയുടെ ഫോൺ വീണ്ടും അടിക്കുന്നത് കണ്ട അനഘ വീണ്ടും പുറത്തേക്ക് നോക്കി നിന്നു.

“അനു….ഷോറൂമിൽ നിന്ന് ആള് വന്നിട്ടുണ്ട്….നീ വാ…”

അറ്റൻഡ് ചെയ്ത ശേഷം സന്ധ്യ അനഖയെ കൂട്ടി താഴേക്ക് ഇറങ്ങി.
————————————-

വൈകിട്ട് തിരികെ വീട്ടിലേക്ക് പോകും വഴി ബീച്ചിന് വശത്തെ ആഹ് സ്ഥലം കടന്ന് നീങ്ങിയപ്പോൾ അനഘ അവിടേക്ക് നോക്കി ഇരുന്നു…
അവിടെ കാണാൻ കഴിയാത്ത എന്തോ തന്നെ ഉലയ്ക്കുന്നുണ്ട് എന്ന ചിന്ത അസഹനീയമായപ്പോൾ അവൾക്ക് പിന്നെയും മിണ്ടാതെ ഇരിക്കാൻ ആയില്ല…

“ചേച്ചി നമുക്ക്….നമുക്കൊന്ന് ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോയി അയാളെ ഒന്ന് കാണാം…”

വല്ലാതെ വിക്കി അല്പം ആശങ്കയോടെയാണ് അവളത് പറഞ്ഞതെങ്കിലും,…
അവളത് പറയാൻ കാത്തിരുന്ന പോലെ ആണ് സന്ധ്യ കാർ വളച്ചത്.

അനഘ സന്ധ്യയെ ഒന്ന് നോക്കിയതല്ലാതെ മറ്റൊന്നും മിണ്ടിയില്ല പുറത്തെക്ക് കണ്ണ് നട്ട് അവൾ ഇരുന്നു.

————————————-

ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് നടന്നു കയറുമ്പോൾ അവർക്കെതിരെ ദീപൻ നടന്നു പോയി, പരിചയമില്ലാതിരുന്നതിനാൽ അവർ പരസ്പരം കടന്ന് പോയി….
റിസപ്ഷനിൽ ചോദിച്ചു, 207 ആം നമ്പർ റൂമിലേക്ക് അനഖയും സന്ധ്യയും കടന്നു.
ഡോറിൽ തട്ടുമ്പോൾ അകത്തു നിന്ന് പതിഞ്ഞ സ്വരം അവർ കേട്ടു,കതക് തുറന്ന അവരെ എതിരേറ്റത് പാർവ്വതിയായിരുന്നു.
കൺതടത്തിൽ അടിഞ്ഞ ക്ഷീണവും സങ്കടവും, അല്പം പാറിയ മുടിയും പോലും മുഖത്തിന്റെ തേജസ്സ് തളർത്താത്ത പാർവതിയെ അവർ രണ്ടു പേരും ഒന്ന് നോക്കി നിന്നുപോയി.

“ആരാ…..എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല….???”

പാർവതിയിൽ നിന്നും ഉയർന്ന ചോദ്യമാണ് അവരെ ഉണർത്തിയത്.

“ഞങ്ങൾ…. ഇന്നലെ ഞങ്ങളാ രാഹുലിനെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിച്ചത്….”

“ആഹ്….അനഘ അല്ലെ….മനസിലായി…നിഷ സിസ്റ്റർ പറഞ്ഞിരുന്നു….
കയറി വാ…അവൻ ഉറങ്ങുവാ….”

സന്ധ്യയാണ് ആദ്യം കയറിയത്…ഒന്ന് മടിഞ്ഞെങ്കിലും സന്ധ്യയുടെ വാലിൽ തൂങ്ങിയ കണക്ക് പിന്നാലെ അനഖയും അകത്തു കയറി.

അവർക്ക് ഇരിക്കാനായി ചെയർ നീക്കിയിട്ട് കൊടുത്ത പാർവതി കട്ടിലിൽ ഓരം ചേർന്ന് രാഹുലിനോട് അടുത് ഇരുന്നു.