മഴപെയ്തനേരം 2 [ശ്രീക്കുട്ടൻ] 487

“പൊയ്ക്കോടാ… നീ പേടിക്കണ്ട… പിന്നേ… ഇതൊന്നും മാഷ് അറിയണ്ട കേട്ടോ…”

അവൾ പറഞ്ഞിട്ട് വീടിനുള്ളിലേക്ക് നടന്നു

ചന്തു ഒരു ദീർഘനിശ്വാസം വിട്ട് പുറത്തേക്കും

🪶

നന്ദനയുമായി തിരികെ വരുമ്പോൾ അപ്പുവിന്റെ മനസ്സാകെ കലങ്ങി മറിഞ്ഞിരുന്നു, തന്നോട് ഏറ്റവും അടുപ്പമുള്ളവൻ, തന്റെ കൂട്ടുകാരൻ അല്ല… തന്റെ സഹോദരൻ തനിക്ക് വേണ്ടി ജീവൻ പോലും കളയാൻ മടിക്കാത്തവൻ… അവനെയാണ് താനിന്ന് അത്രേം ആളുകളുടെ മുന്നിൽ വച്ച് തല്ലിയത്, ഏതോ ഒരു നിമിഷത്തിൽ കാര്യങ്ങൾ കൈ വിട്ടുപോയി, നിളേച്ചിപോലും തന്നെ വെറുത്തുപോയിരിക്കാം, അവൻ ആലോചിച്ചു, ഇപ്പൊ തനിക്ക് ആരുമില്ല, താൻ തനിച്ചാണ്, ഏതോ കൊടുംകാട്ടിൽ തനിച്ചായവനെപ്പോലെ തോന്നുന്നു, അവന്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞിരുന്നു നന്ദനയുടെ വീടിനു മുന്നിൽ കാറ് നിർത്തി, നന്ദന അപ്പോഴും സന്തോഷത്തോടെ എന്തെക്കെയോ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു,

“വാ അനന്തു കയറിയിട്ട് പോകാം…”

അവൾ അവനെ വിളിച്ചു

“വേണ്ട പിന്നൊരിക്കലാകട്ടെ…”

അവൻ ഗൗരവത്തിൽ പറഞ്ഞു.

“എന്റെ ബർത്തഡേ ഗിഫ്റ്റ് വേണ്ടേ…? അച്ഛനിവിടില്ല നമുക്കൊന്ന് എൻജോയ് ചെയ്യാം…”

അവൾ വല്ലാത്ത ഭാവത്തിൽ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അവന്റെ തുടയിൽ പതിയെ തഴുകി, പെട്ടെന്ന് അപ്പു അവളുടെ കൈ തട്ടിമാറ്റി,

“നന്ദനക്കെന്താ കാര്യം പറഞ്ഞാൽ മനസ്സിലാകില്ലേ…. പറഞ്ഞല്ലോ പിന്നീടാകട്ടെയെന്ന്…”

അവൻ ദേഷ്യത്തോടെ അവളോട് പറഞ്ഞു

“ഓക്കേ.. ഓക്കേ.. കൂൾ..”

നന്ദന കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി അവനടുത്തെത്തുമ്പോഴേക്കും അപ്പു കാറ് മുന്നോട്ടെടുത്തിരുന്നു,

നന്ദന ഒരു നിമിഷം അത് നോക്കി നിന്നിട്ട് ഗേറ്റ് തുറന്ന് അകത്തേക്ക് കയറി