മഴപെയ്തനേരം 2 [ശ്രീക്കുട്ടൻ] 487

അവൾ പറഞ്ഞു, അത് കേട്ട അപ്പുവിന്റെ മുഖം കറുത്തു,

“നന്ദന… എനിക്കീ ലോകത്ത് സ്വന്തമായെന്ന് പറയാൻ വളരെ കുറച്ചുപേരെ ഉള്ളു, അവരെ ഒരിക്കലും എന്ത് കാരണത്താലും എനിക്ക് മാറ്റി നിർത്താൻ പറ്റില്ല, അവരുടെ മുഖത്തുണ്ടാകുന്ന ഏതൊരു ഭാവമാറ്റവും എന്നേ അത്രമേൽ വേദനിപ്പിക്കും, അതുകൊണ്ട് എനിക്കെന്റെ പ്രീയപ്പെട്ടവരോടൊപ്പം ജീവിക്കാനാണ് ഇഷ്ടം… അതിനി എന്ത് കാരണത്താലായാലും ശരി… ഞാൻ പറയുന്നത് നന്ദനക്ക് മനസ്സിലാകുന്നുണ്ടോ…?”

അവൻ ദേഷ്യമടക്കി പതിയെ പറഞ്ഞു, നന്ദന ഒന്നും മിണ്ടാതെ തലകുനിച്ചിരുന്നു, അവളുടെ ഉള്ളിൽ നിറയുന്ന ദേഷ്യത്തെ അടക്കിക്കൊണ്ട്,

🪶

അന്ന് രാത്രി ഭക്ഷണം കഴിക്കാനായി അപ്പു ഡൈനിംഗ് ടേബിളിൽ ചെയർ വലിച്ചിട്ടിരുന്നു,

ശോഭ അവന് ചോറ് വിളമ്പി, വെള്ളചീര തോരനും അയലക്കറിയും രസവും, അവൻ രുചിയോടെ വാരിയുണ്ടു…

“എന്തൊക്കെപ്പറഞ്ഞാലും ശോഭക്കുട്ടീടെ കൈപ്പുണ്യം… ഹോ… ഒരു രക്ഷേമില്ല…”

അവൻ ശോഭയെ ഒന്ന് പുകഴ്ത്തി,

ശോഭ പുഞ്ചിരിയോടെ അവനെ നോക്കിയിരുന്നു

“ഇതെല്ലാക്കാലോം നടക്കില്ല… എനിക്ക് വയസ്സായി വരുവാ… ഇനി നീ ഒരു കല്യാണം കഴിച്ച്… അവളോട് പറ നിനക്കിഷ്ടപ്പെട്ടതെല്ലാം വച്ചുണ്ടാക്കിത്തരാൻ…”

ശോഭ അവന്റെ പ്ളേറ്റിലേക്ക് രസം ഒഴിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു,

അപ്പു ഒരു നിമിഷം ആലോചിച്ചു, അവൻ ഭക്ഷണം കഴിച്ച്കഴിഞ്ഞ് തിരികെ ശോഭയുടെ അടുത്തേക്ക് അപ്പു വന്നിരുന്നു,

“അമ്മേ… ഞാനൊരു കാര്യം പറയട്ടെ…?”

അവൻ മുഖവരയിട്ടു, അതിന് ശോഭ അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി

“എനിക്കൊരു പെൺകുട്ടിയെ ഇഷ്ടമാണ്… അവളുടെ വീട്ടിലും വേറെ പ്രശ്നങ്ങളൊന്നുമില്ല… നിങ്ങൾക്കെല്ലാവർക്കും ഇഷ്ടമാണെങ്കിൽ അവളെ വിവാഹം കഴിച്ചാൽ കൊള്ളാമെന്നുണ്ട് എനിക്ക്…”