മഴപെയ്തനേരം 2 [ശ്രീക്കുട്ടൻ] 504

ചന്തു നന്ദനയോട് ചീറി

“എന്താ അനന്തു ഇത്, കണ്ണിക്കണ്ടവന്മാരെക്കൊണ്ട് എന്നെ ചീത്തകേൾപ്പിക്കാനാണോ രാവിലെ എന്നോട് ഇവിടേക്ക് വരാം പറഞ്ഞത്…”

നന്ദന കണ്ണ് നിറച്ചുകൊണ്ട് അപ്പുവിനോട് പറഞ്ഞു

“മതിയാക്കടി നിന്റഭിനയം… ഇനി നീ മിണ്ടിയാ പല്ല് മുപ്പത്രണ്ടും താഴ കെടക്കും…”

ചന്തു അതുപറഞ്ഞു മുന്നോട്ട് വന്നു, നിളയപ്പോഴും എല്ലാം കണ്ടും കേട്ടും സ്തംഭിച്ചു നിൽക്കുകയായിരുന്നു, ഉള്ളിൽ നിന്നും പൊട്ടിവന്ന കരച്ചിൽ പുറത്തുവരാതെ അടക്കി നിർത്തി അവൾ,

“അനന്തു ഇതാണോ നിനക്കെന്നോടുള്ള സ്നേഹം, അപ്പൊ ഇവനെന്നെ തല്ലിയാലും അനന്തു കണ്ട് നിൽക്കുകയേ ഉള്ളോ,..? അങ്ങനെയെങ്കിൽ നമുക്ക് എല്ലാം ഇവിടെ വച്ചു നിർത്താം… അനന്തൂന് കൂട്ടുകാരാണ് എല്ലാമെന്ന് ഞാനറിഞ്ഞില്ല…”

നന്ദന കരഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു

“എല്ലാം നിർത്തുന്നതാണ് നിനക്ക് നല്ലത്, മേലാൽ ഇവന്റെ ഏഴയലത് കണ്ടുപോകരുത് നിന്നെ…”

ചന്തു പിന്നേം നന്ദനയോട് ദേഷ്യപ്പെട്ടു

“ചന്തു മതിയാക്ക്…”

അപ്പു ഗൗരവത്തോടെ പറഞ്ഞു

“ഇല്ല, ഞാൻ സമ്മതിക്കില്ല, നിന്റെ ജീവിതം ഈ നിൽക്കുന്ന തേവിടിശ്ശിക്ക് തട്ടിക്കളിക്കാൻ ഞാൻ സമ്മതിക്കില്ല…”

ചന്തു വീറോടെ പറഞ്ഞതും അപ്പുവിന്റെ വലതുകൈ അവന്റെ ഇടത് കവിളിൽ പതിഞ്ഞിരുന്നു,

“അപ്പൂട്ടാ…”

നിള ദേഷ്യത്തിൽ ഉറക്കെ വിളിച്ചു, ക്ഷേത്രത്തിലുള്ളവർ അവരെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, ഒരു നിമിഷം എല്ലാവരും ഞെട്ടിപ്പോയിരുന്നു, നന്ദനയുടെ ചുണ്ടിൽ മാത്രം ഒരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു

“നിർത്തെടാ… നീ പറഞ്ഞു തന്നിട്ട് വേണ്ട ഇവളെ എനിക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ… നീയെന്തൊക്കെ പറഞ്ഞാലും ഇവളെ ഞാൻ സ്വന്തമാക്കും… നീ എന്റെ വെറും കൂട്ടുകാരനാ, അല്ലാതെ എന്റെ ജീവിതത്തിൽ കേറി കളിക്കാൻ ഞാൻ നിന്നെ അനുവദിക്കില്ല…”