മീറ്റപ്പ് [കെവിൻ കോസ്നർ] 251

 

“ഞാൻ സമ്മതിക്കുമോ ചേട്ടായീ?”

 

“സമ്മതിക്കണം എന്നെനിക്കുണ്ട്.പക്ഷേ നിന്റെ ഇഷ്ടം.നിനക്ക് തോന്നുന്നതുപോലെ ചെയ്”

 

കാലവർഷം എന്തുകൊണ്ടോ നേരത്തെ വരാൻ തിരഞ്ഞെടുത്തത് ആ ദിവസമായിരുന്നു.വഴി പോലും നേരെ കാണാൻ കഴിയാത്തത്ര മഴ.കാർ റൂഫ് ഉള്ള പാർക്കിംഗ് ഉള്ള ഒരു ഹോട്ടലിൽ നിർത്തി. ഓരോ ചായ വരുത്തി കാറിലിരുന്നുതന്നെ കുടിക്കുമ്പോൾ രാഹുലിന്റെ ഫോൺ വന്നു.

 

“സ്പീക്കറിൽ ഇട്” മിയ ചായ ഊതിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

 

കെവിൻ സ്പീകറിൽ ഇട്ടു.

 

“മൂഞ്ചിയല്ലോ ചേട്ടായീ” എന്നായിരുന്നു ആദ്യത്തെ ഡയലോഗ്.

 

“ഹലോ എന്നാ ഞങ്ങളൊക്കെ പറയുക.” മിയ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

 

“അവസ്ഥ അതാണ് ചേച്ചീ.നമ്മള് പോകാനിരുന്ന Mall ന്റെ പാർക്കിങ്ങിലേക്ക് ഒരു മരം വീണ് അവിടെ ആകെ അലമ്പായിരിക്കുകയാണ്.മുടിഞ്ഞ ബ്ലോക്കും.”

 

“നീ അവിടെ എത്തിയോ?”

 

“ഇല്ല,ഞാൻ ബൈക്ക് റോഡ്സൈഡിൽ ഒതുക്കിയിട്ട് ഒരു ബസ് സ്റ്റോപ്പിൽ നിൽക്കുകയാണ്”

 

അവൻ സ്ഥലം പറഞ്ഞു.കെവിൻ മിയയെ നോക്കി.അധികം ദൂരെയല്ല.കൂടിപ്പോയാൽ അര മണിക്കൂർ എടുക്കും ഈ മഴയിൽ.കെവിന്റെ മനസ് വായിച്ചിട്ടെന്നവണ്ണം

മിയ പറഞ്ഞു.

 

“നീ അവിടെ നിൽക്ക്,ഞങ്ങൾ അതുവഴി വന്നു നിന്നെ പിക്ക് ചെയ്യാം.ബ്ലൂ കളർ ബലേനോ.”

 

ചായയുടെ കാശ് കൊടുക്കാൻ പോയ കെവിനെ മിയ തടഞ്ഞു.

 

“എനിക്കൊന്ന് മുള്ളാൻ പോകണം എന്തായാലും.ഞാൻ കൊടുത്തോളാം”

 

എന്നുപറഞ്ഞ് മിയ ഹോട്ടലിനകത്തേയ്ക്ക് പോയി.ആ സമയം കൊണ്ട് കെവിൻ വണ്ടി തിരിച്ചിട്ടു.മഴ ശമിക്കുന്ന ലക്ഷണം തീരെയില്ല.