മൂടൽ മഞ്ഞ് 1 [ലസ്റ്റർ] 173

ചുരം കയറി തേയില തോട്ടത്തിലൂടെ വണ്ടി ഓടിതുടങ്ങി. സന്ധ്യ മയങ്ങി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. നേര്‍ത്ത മൂടല്‍ മഞ്ഞിലൂടെ മഞ്ഞ ലൈറ്റിന്റെ വെട്ടത്തിലേക്ക് തുളച്ചു കയറിക്കൊണ്ട് കാര്‍ അധികം വേഗതയില്ലാതെ സഞ്ചരിച്ചു. അവളവിടെ ഇരിപ്പുണ്ട് എന്ന് പോലും മാനിക്കാതെ, മൂളിപ്പാട്ട് പാടി ഡ്രൈവ് ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്ന അവന്റെ നേരെ മുഖം തിരിച്ചു ശാരിക ശബ്ദമുയര്‍ത്തി ചോദിച്ചു ;

‘ താനാരാ ന്നാ തന്റെ വിചാരം. ഈ ലോകത്തുള്ളവരൊക്കെ തന്നെ ബഹുമാനിച്ചും പേടിച്ചും കഴിയുന്നവര്‍ ആണെന്നൊരു ജാടയുണ്ടല്ലോ തനിക്ക്.’

പെട്ടന്ന് വന്ന ദേഷ്യത്തോടെ അവള്‍ അവനോട് തട്ടിക്കേറി. അവന്‍ അവളെ ഒന്ന് തുറിച്ചു നോക്കി.  ഇത്ര നേരവും അവള്‍ തന്നെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുകയിരുന്നു എന്ന് അവന് മനസ്സിലായി.

‘ എന്താ ടീ തന്റെ പ്രശ്‌നം..? അവന്‍ വണ്ടി ശെറല ചേര്‍ത്തുനിര്‍ത്തി അവളോട് ആക്രോഷിച്ചു. ‘ നീ ഇത്ര നേരവും പറഞ്ഞോണ്ടിരുന്നത് സ്വന്തം കാരക്ടര്‍ നെ കുറിച്ചാണ്. ഒരാള്‍ക്ക് അയാളുടെ മനോഭാവത്തിലൂടെ മാത്രം ലോകത്തെ നോക്കുമ്പോള്‍ ആണ് മറ്റുള്ളവരെ താഴ്ത്തിക്കെട്ടാന്‍ പറ്റുന്നത്. ‘അവന്‍ മുരണ്ടു.

‘ നീ എന്താടാ വിളിച്ചേ. എടീ ന്നോ. ആളറിഞ്ഞു സംസാരിക്കാന്‍ പഠിക്കാത്തവന്‍ അനുഭവിച്ചു തന്നെ പഠിക്കണം. എടാ പട്ടീ, നിനക്ക് ഞാന്‍ ആരാണെന്ന് കാണിച്ചു തരാം. ‘ അവളുടെ കണ്ണിലെ കോപം ആളിക്കത്തി. പക്ഷെ എന്താണ് അടുത്ത നിമിഷം സംഭവിച്ചത് എന്ന് അവള്‍ക്ക് മനസിലായില്ല. അവന്റെ വലത് കരം ഒരിടിത്തീ പോലെ അവളുടെ ഇടത് കവിളിനെ ചതച്ചു കളഞ്ഞു. കണ്ണില്‍ പൊന്നീച്ച പാറി. കവിളിലേ മൃദുല മാംസം മരവിച്ചത് പോലെ അവള്‍ തടവി നോക്കി. ഒട്ടും വേദന തോന്നുന്നില്ലേ തനിക്ക്..? നാവ് പൊങ്ങുന്നില്ല, ആകെ മരവിച്ച അവസ്ഥ.  കരയരുത്, ഈ നാറിയുടെ മുന്നില്‍ തളരരുത്.