മൂടൽ മഞ്ഞ് 1 [ലസ്റ്റർ] 173

മുന്നോട്ട് ഒന്ന് കുനിയുകയും, ഒപ്പം ആ മനുഷ്യനെ പച്ചിലത്തണ്ടു കണക്കെ നിലത്തേക്ക് ആഞ്ഞടിക്കുകയും ചെയ്തു. അമ്മേ എന്നൊരു നിലവിളിയോടെ അവന്‍ എഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍ പറ്റാതെ അവിടെ കിടന്നു. ഞെട്ടിത്തരിച്ചു പോയ ശാരിക എഴുന്നേറ്റ് ഇരുട്ടിലേക്ക് ഓടി. അല്‍പ്പം മുന്നോട്ട് പോയപ്പോഴേക്കും കരുത്തുള്ള രണ്ട് കരങ്ങള്‍ അവളെ പിന്നില്‍ നിന്ന് കടന്നു പിടിച്ചു തന്നോട് ചേര്‍ത്ത് നിര്‍ത്തുന്നത് അവള്‍ അറിഞ്ഞു.

‘ എന്ത് ഭ്രാന്താണ് താന്‍ കാണിക്കുന്നത്. അനുഭവിച്ചത് കൊണ്ട് പഠിച്ചില്ലേ. ‘ അവളെ അവന്‍ രണ്ട് കൈകൊണ്ടും വാരിയെടുത്ത് വണ്ടിയിലേക്ക് നടന്നു.

‘ നീ കാരണമാ പട്ടീ ഇതൊക്കെ. ഇന്നുവരെ നാലാള്‍ക്ക് മുന്നില്‍ അന്തസ്സോടെ നിന്നിരുന്ന ഞാന്‍ ഇന്നൊരു തെരുവ് വേശ്യയെ പോലെ.. ‘ അവസാന വാക്കുകള്‍ പറഞ്ഞതും അവള്‍ക്ക് കരച്ചില്‍ അടക്കാന്‍ കഴിയാതെ ഒന്ന് തേങ്ങി. കണ്ണില്‍ നിന്നും എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും നീരോഴുക്ക് തടയാന്‍ അവള്‍ക്ക് ആയില്ല. കുറ്റബോധം കൊണ്ട് മനസ്സ് തളര്‍ന്ന വാഹിദ് അവളെ ഒരു കുഞ്ഞിനെ എന്നപോലെ തന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചേര്‍ത്തു പിടിച്ചു നടന്നു.

ഏതാണ്ട് അരകിലോമീറ്റര്‍ ദൂരം ആ കരുത്തില്‍ തളര്‍ന്നു കിടക്കുമ്പോള്‍ അവള്‍ക്കൊരു കാര്യം ബോധ്യമായി. ആണില്ലാതെ, ആണിന്റെ കരുതലില്ലാതെ, അവന്റെ കരുത്തില്ലാതെ പൂര്‍ണ്ണതയെത്തിയ പെണ്ണില്ല. തനിക്ക് ഒട്ടും അടുപ്പമുണ്ടാക്കാന്‍ ഇഷ്ടമില്ലാത്ത, തന്റെ ഡ്രൈവര്‍ മാത്രമായ, തന്റെ ശമ്പളം വാങ്ങിക്കൊണ്ട് തന്നെ അല്‍പ്പം പോലും ബഹുമാനിക്കാത്ത ഒരുവന്റെ കൈയില്‍, ആ കരുത്തില്‍ താനൊരു തൊട്ടിലില്‍ കിടക്കുന്ന കുഞ്ഞാണെന്ന് അവള്‍ക്ക് തോന്നി. അവള്‍ കണ്ണടച്ച്, കരച്ചില്‍ നിര്‍ത്തി, ഇടക്കിടക്ക് മൂക്ക് ചീറ്റി അവന്റെ നെഞ്ചില്‍ തളര്‍ന്നു കിടന്നു.