മൂടൽ മഞ്ഞ് 1 [ലസ്റ്റർ] 173

അവനോട് ചേര്‍ന്നു നിന്ന് മുഖം ഉയര്‍ത്തി അവന്റെ കണ്ണിലേക്കു നോക്കി കൊച്ചു കുഞ്ഞിനെ പോലെ നിന്നു.

‘ഇതിപ്പോ എത്ര വട്ടമായി നീ പറയുന്നു, മരിക്കും, ജീവനോടെ ഉണ്ടാവില്ല ന്നൊക്കെ. കരച്ചിലും ചാവലും..നിനക്ക് ഇതെന്താ പറ്റിയത് മോളെ. എനിക്ക് സങ്കടം വരുന്നു, ദേഷ്യവും.’ വാഹിദ് ചെറിയ ഈര്‍ഷ്യയോടെ പറഞ്ഞ്. അവന്‍ ദേഷ്യപ്പെട്ടു എന്ന് മനസ്സിലായ ശാരികയുടെ ഉള്ളു വിറച്ചു. അവള്‍ക്ക് ആധികേറി ആസ്വസ്ഥമായി.

‘ ഇല്ല ഇല്ല. ഇനി പറയില്ല വാഹീ. എന്നോട് ദേഷ്യപ്പെടല്ലേ. എനിക്ക് നിന്നെ സ്‌നേഹിക്കാതെ മരിക്കാന്‍ ഇഷ്ടമല്ല ടാ. ഈ സ്‌നേഹം കൊണ്ടാവും, ഇപ്പൊ അങ്ങ് മരിച്ചു പോയെങ്കില്‍ എന്ന് ആഗ്രഹിച്ചു പോകുവാ ഏത് സമയവും. ആ മനസ്സ് തുറന്നു പറഞ്ഞ് പോകുന്നതാ. ഇനി പറയില്ല. വാഹീ, എനിക്ക് നീയല്ലാതെ സ്വന്തം ന്ന് പറയാന്‍ ഒരാളും ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാന്‍ ഇന്നീ ലോകത്തില്ല ടാ. നിന്നെ ജീവനാ ടാ. എനിക്ക് നിന്നെ പേടിയാ. ‘ അവളുടെ തൊണ്ടയൊന്ന് ഇടറി.

‘എന്തിന്, ഞാന്‍ ഗുണ്ടയൊന്നും അല്ലല്ലോ ശാരീ. അന്ന് അറിയാതെ ഒന്ന് തല്ലിപ്പോയി. എനിക്ക് നിന്നെ അത്രയേറെ ഇഷ്ടം ആയത് കൊണ്ടാ നീ നായെ ന്ന് വിളിച്ചപ്പോ തല്ലിപൊയത്. അതിന് സോറിയും പറഞ്ഞില്ലേ.’

‘അതിനാണോ എന്റെ പേടി. നിന്റെ ഇനിയെത്ര തല്ലുകള്‍ എനിക്ക് കിട്ടാനിരിക്കുന്നു. എനിക്ക് കൊതിയാവുന്നുണ്ട് നിന്റെ നിയന്ത്രണത്തില്‍ ഒരു കുഞ്ഞിനെ പോലെ ഒതുങ്ങികൂടാന്‍.’

‘പിന്നെന്തിന് പേടിക്കുന്നു. എന്താ ന്റെ മൊഞ്ചത്തികുട്ടിക്ക് പറ്റിപ്പോയത്’? ആളൊരു ചുട്ടു പഴുത്ത വേനല്‍ കാലം ആയിരുന്നല്ലോ.. ഇപ്പൊ കണ്ടില്ലേ മഞ്ഞ്കാലം പോലെ..’. അവന്‍ അവളെ മാറോട് ചേര്‍ത്തു ശാന്തമായി പതുക്കെ ചോദിച്ചു.