മുനി ടീച്ചർ 2 [Decent] 372

വെളുവെളുത്ത ആലില വയർ നല്ലവണ്ണം പുറത്തു കാണുന്ന രീതിയിൽ നല്ലവണ്ണം താഴ്ത്തിയാണ് സാരി ഉടുത്തിരുന്നത്. രാത്രിയായതുകൊണ്ടാവാം. പകൽ ടീച്ചർ ഇങ്ങനെയല്ല വസ്ത്രം ധരിക്കാറ്. ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ കണ്ടപ്പോൾ ബ്ലൗസിനും വലുപ്പം കുറവാണെന്നു തോന്നി. മുടിയെല്ലാം അഴിച്ചു രണ്ടു തോളിലൂടെയും തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്നു. സുന്ദരമായ പൊക്കിൾ ആരെയും വശീകരിക്കാൻ തക്കവണ്ണം പുറത്തു കാണുന്നു. ഞാൻ ഇവിടെ വരുമെന്ന് ടീച്ചർ ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിച്ചു കാണില്ല. എന്നാലും വയർ ഭാഗമോ പൊക്കിളോ മറക്കാനോ ചാരി നിൽക്കുന്ന പൊസിഷൻ മാറ്റാനോ ടീച്ചർ ഒരു ശ്രമവും നടത്തുന്നില്ല. എന്തോ പ്രശ്നം ടീച്ചറെ അലട്ടുന്ന പോലെ തോന്നി. മുരളി ചേട്ടനെ കാണാഞ്ഞിട്ട് ഉറക്കം വരുന്നില്ലേ? അതോ തലവേദനയോ മറ്റു പ്രശ്നങ്ങളോ? അതോ ഞാൻ തന്നെ ഉണ്ടാക്കിയ പ്രശ്നത്തിന്റെ ബാക്കിയാണോ? ചോദിക്കാൻ ഒട്ടും ധൈര്യമില്ല.
വെള്ളം കുടിച്ചു തീരുന്നതു വരെ ഞാൻ ടീച്ചറെ നോക്കിയില്ലെങ്കിലും അവരെ തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചു. നിൽക്കുന്ന നിൽപ്പിൽ തന്നെ നിൽക്കുകയാണവർ. ടീച്ചർ എന്നെ തന്നെയാണ് നോക്കുന്നത് എന്ന് എനിക്കുറപ്പായിരുന്നു. വൈകുന്നേരത്തെ സംഭവങ്ങൾ കാരണം ടീച്ചറോട് മിണ്ടാനോ മുഖത്തു നോക്കണോ പറ്റാത്ത അവസ്ഥയിലാണല്ലോ ഞാൻ.
ടീച്ചർക്കും ഉറക്ക് വന്നില്ല എന്ന് തോന്നുന്നു. വൈകുന്നേരത്തെ സംഭവം അവരെയും ഉലച്ചോ? ദൈവമേ! എന്തൊരു പാപമാണ് ഞാൻ ചെയ്തത്. അതോ ഇനി ടീച്ചറും എന്നെ പോലെ വെള്ളം കുടിക്കാൻ വന്നതാണോ? അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ എന്തിനാ അവിടെ തന്നെ നിൽക്കുന്നത്? ഞാൻ വന്നിട്ടും അവിടെ നിന്നും പോകുന്ന മറ്റൊന്നും ഇല്ല. ഒന്നും ചോദിക്കാനും വയ്യാത്ത അവസ്ഥ! രാത്രി വസ്ത്രം എന്തിനു മാറി? ഇനി മുരളിച്ചേട്ടനുമായി വല്ല വഴക്കും? ചേട്ടനു വല്ല പ്രശ്നങ്ങളും? ദൈവമേ, ഇന്നായിരുന്നു ഇതൊക്കെ ചോദിക്കാനും അടുക്കാനും പറ്റിയ ദിവസം. എല്ലാം കളഞ്ഞുകുളിച്ച എന്നെച്ചൊല്ലി എനിക്കു ലജ്ജ തോന്നി.
വെള്ളം കുടിച്ചു ഫ്രിഡ്ജിന്റെ വാതിലടച്ചു ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഞാൻ ഹാളിലേക്ക് കടന്നു. കോണിപ്പടിയിലേക്കു നടക്കുമ്പോൾ ലിസിമ്മയുടെ റൂമിൽ വെളിച്ചമുണ്ട്. വാതിൽ അല്പം തുറന്നിരിക്കുന്നു. എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ടോ എന്ന് ചോദിക്കണം എന്ന് തോന്നി. പക്ഷെ വൈകുന്നേരത്തെ പ്രശ്നം കാരണം ചോദിക്കാൻ ധൈര്യം വന്നില്ല.
കോണിപ്പടി കയറി ഞാൻ റൂമിലെത്തി. വീണ്ടും ബെഡിൽ കിടന്നു തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കിടന്നു. എന്തൊക്കെയോ ആലോചിചു കിടന്നു. എപ്പഴോ അറിയാതെ ഉറങ്ങിപ്പോയി.
ഇന്നും ഉണർന്നപ്പോൾ നേരം ഒരുപാട് വൈകി. 12 മണിക്ക് താഴെ നിന്നുള്ള ഫോൺ കേട്ടാണ് ഞാൻ ഉണർന്നത്. മാർക്കറ്റിൽ പോകണം, മീൻ വാങ്ങണം. ഇന്നലെത്തന്നെ ലിസിമ്മ പറഞ്ഞിരുന്നു. ബെഡിൽ കിടന്നു ഞാനോർത്തു. അതിനു ശേഷമാണ്. ഇന്നലെ ചെയ്ത വിഡ്ഢിത്തങ്ങൾ മനസിലേക്കുവന്നത്. അതോടെ എല്ലാ മൂഡും പോയി.