മുനി ടീച്ചർ 5 [Decent] 291

“എന്തേ പെട്ടെന്ന് യാത്ര? ഇനി എന്നാ വരിക? വിളിക്കില്ലേ?”

ടീച്ചർ എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നിരാശാഭാവത്തിൽ നോക്കിയതല്ലാതെ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. ഒരുപക്ഷെ ചേട്ടൻ കേൾക്കുമെന്ന ഭയത്തിലാകാം. ഞാൻ ആശ്വസിച്ചു. റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ നിറയേ ആളുകൾ ആരും എൻറെ നോട്ടത്തിൽ പെടുന്നില്ല. എന്നാൽ നൂറുനൂറു കണ്ണുകളുടെ ഇടയിലാണ് ഞങ്ങളെന്നു മനസുപറയുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ ടീച്ചറുടെ കൈ അറിയാതെ എന്നു ഭാവിച്ചെങ്കിലും ഞാൻ ഒന്നു തൊടാൻ ഭാവിച്ചേനേ.

സ്റ്റേഷനിലെത്തി പെട്ടി കൈമാറിയ ശേഷം പോകാനായി നിന്ന ഞാൻ രണ്ടും കൽപിച്ചു ചോദിച്ചു: “എന്തേ ചേട്ടാ പെട്ടെന്നൊരു യാത്ര?” നേരത്തെ ചോദിക്കേണ്ടിയിരുന്ന ചോദ്യം വളരെ വൈകി അസമയത്തു ചോദിച്ച ഞാൻ ഒരു മണ്ടൻ തന്നെ. എന്നാലും വേണ്ടിയുള്ള ചോദിക്കാതിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ഇനി നേരത്തെ ചോദിച്ചോ എന്നും എനിക്കോർമ്മയില്ല. ഈ ചോദ്യത്തിനിടക്ക് എന്റെയും ടീച്ചറുടെയും കണ്ണുകൾ ഉടക്കിയത് ചേട്ടൻ കൊണ്ടോ എന്നൊരു സംശയം എന്റെ നെഞ്ചിലൂടെ ഒരു തീക്കൊള്ളി പായിച്ചു.

“സതീഷേ, ഈ ജോലി ഇങ്ങനെയാ. രാത്രിയാ വിളി വന്നത്. കൂടുതൽ ഒന്നും പറയുന്നില്ല. എനിക്ക് ഇവിടെ വന്ന് ഇവളെയും പൊക്കി പോകേണ്ടി വന്നു.”

“ഞാൻ രണ്ടുനാൾ കഴിഞ്ഞാൽ പോകും. ഇനി എന്നാ തിരിച്?”

“ചെന്നാലേ പറയാൻ പറ്റൂ. ഇവിടെ നിന്നാൽ മതിയായിരുന്നു ഇവൾക്ക്. അമ്മക്ക് ഒരു കൂട്ടും ആകുമായിരുന്നു. പക്ഷേ എത്രനാൾ അവിടെ നിൽക്കേണ്ടിവരുമെന്ന അറിയില്ല. അപ്പോൾ പിന്നെ കൂടെ പോരുന്നതാ നല്ലതെന്നു തോന്നി.”

“ഓഹ്, ലിസിമ്മ മാനേജ് ചെയ്തോളും. വിഷമിക്കണ്ട. യാത്രയൊക്കെ സുഖമാവട്ടെ.”