മുനി ടീച്ചർ 5 [Decent] 291

“ശരി കുട്ടാ. താങ്ക് യു ഫോർ ദി ഹെൽപ്.”

“ഓഹ്, അതൊന്നും വേണ്ട. എന്നാൽ ഞാൻ പോകട്ടെ? വൈകാതെ കാണാം. എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കിൽ വിളിക്കണം.” ഇതുപറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ ടീച്ചറുടെ മുഖത്തേക്കും ഒന്ന് നോക്കി. ഞാൻ വിളിക്കണം എന്നു പറഞ്ഞത് തന്നോടാണെന്ന് ടീച്ചർക്ക് മനസിലായി. അതു ടീച്ചർ തൻറെ മുഖത്തെ പേശികളുടെ ഒരസാധാരണ ചലനങ്ങളിലൂടെ എനിക്കു കൈമാറുകയും ചെയ്‌തു. വല്ലാത്തൊരു സന്തോഷമാണ് ഇതെനിക്കു സമ്മാനിച്ചത്.

“ശരി കുട്ടാ. വൈകണ്ട. ഒഴിവുദിവസം രാവിലെതന്നെ വിളിച്ചുകൊണ്ടുവന്നതിൽ വിഷമമുണ്ട്.”

“ഏയ്, അതൊന്നും വേണ്ടാ. എന്നാൽ ഞാൻ പോട്ടേ?”

വിഷമം കൊണ്ട് വീർത്ത മനസുമായി ഞാൻ ഇറങ്ങി കാറെടുത്തു യാന്ത്രികമായി ഡ്രൈവ് ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. ഞാനും കാറും ഒരേ യന്ത്രത്തിന്റെ രണ്ടു ഭാഗങ്ങളാണെന്നു തോന്നി. വീട്ടിലെത്തി യാന്ത്രികമായി പ്രാതൽ കഴിക്കുന്ന എന്നെ ലിസിമ്മ കുറച്ചുനേരം നോക്കിയിരുന്നു. ഞാൻ ലിസിമ്മയെ ഗൗനിച്ചതേയില്ല. ഇനിയിപ്പോൾ ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും പോകുന്നതിന്റെ വിഷമവും ടെൻഷനുമെല്ലാം കേൾക്കേണ്ടി വരുമല്ലോ എന്ന ആധിയും എന്നെ അലട്ടി.

“എന്താ കുട്ടാ? ഉറക്കം മാറിയില്ലേ?”

“എന്തോ ഒരു തലവേദന പോലെ.”

“ഒന്ന് കുളിക്ക്. എല്ലാം മാറും.”

“ഞാനൊന്നു കിടക്കട്ടെ” എന്നുപറഞ്ഞു പാത്രങ്ങളെടുത്തുവച്ചു ഞാൻ മുകളിലേക്കുപോയി.

======================

പുത്തൻ പ്രതീക്ഷകൾ

ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. ബാംഗ്ളൂരിലെത്തിയിട്ടു ഇന്നേക്ക് മൂന്നാഴ്‌ചയായി. നാളെയും മറ്റന്നാളും അവധിയാണ്. വൈകുന്നേരം ക്ലാസ്സെല്ലാം കഴിഞ്ഞു. ഞാൻ ക്യാമ്പസ്സിലിരുന്നു മൊബൈൽ ഫോണെടുത്തു വെറുതെ ചികഞ്ഞു. ഇവിടെയായാൽ ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോകുന്നത് അറിയുകയേയില്ല. അച്ഛനെയും ലിസിമ്മയെയും നന്നാക്കിയെടുത്തതും പാടാനാവുമെല്ലാമായി ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. എന്നാലും ഇതിനൊക്കെയിടക്ക് ടീച്ചറുടെ വിളി പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത ദിവസങ്ങളില്ല.. ഓരോന്നാലോചിച്ചു ക്യാമ്പസിലെ മരച്ചുവട്ടിൽ ബെഞ്ചിൽ അല്പനേരമിരുന്നു.