മുനി ടീച്ചർ 5 [Decent] 291

പോകാനായി ബാഗെടുത്തപ്പോഴാണ് ഫോൺ റിങ് ചെയ്യുന്നത്. ടീച്ചറാണ്. എന്റെ ഹൃദയം പടപടാ ഇടിക്കാൻ തുടങ്ങി. കാളെടുത്ത ഞാൻ അൽപം ഗൗരവത്തിൽ ചോദിച്ചു: “എത്ര നാളായി ഞാൻ വെയിറ്റ് ചെയ്യുന്നു. എന്തിനാ വിളിച്ചത്?”

“ദേഷ്യപ്പെടല്ലേ കുട്ടാ… വിളിക്കാനുള്ള ഒരു ചാൻസ് ഒത്തു വരണ്ടേ? ഇവിടത്തെ കാര്യങ്ങൾ നിനക്കറിയില്ലേ?”

“എന്നെ മറന്നോന്ന് കരുതി…”

“ചുമ്മാ എന്തെങ്കിലും  പറയല്ലേ…” ടീച്ചർ സീരിയസ് ആണ്.

“എനിക്ക് ടീച്ചറെ കാണണം.”

“ഞാൻ ബാംഗ്ലൂർ വരുന്നുണ്ട്. അടുത്ത മാസം.”

“പറ്റിക്കല്ലേ… ശരിക്കും? ഒറ്റക്കാണോ?” ഒറ്റക്കാണോ എന്ന എന്റെ ചോദ്യം അറിയാതെ മനസിന്റെ പ്രതീക്ഷകൾ അടുക്കിവെച്ച ഏതോ കോണിൽനിന്നും ചാടിവന്നതായിരുന്നു.

“ഒറ്റക്കല്ല… പറയുന്നത് കേൾക്കു. എന്റെ ഒരു ഫ്രണ്ട് ഉണ്ട്. അവിടെ ജോലി ചെയ്യുന്നത്. അവളുടെ കൂടെ താമസിക്കാൻ ആണ് വരുന്നത്. കുറച്ചു ദിവസത്തേക്ക്. വേറെ ഒന്നും ഇപ്പോൾ ഫിക്സ് ആയിട്ടില്ല. തീയതി ആയാൽ പറയാം. ഓക്കേ?”

“ഇവിടെ ജോലി നോക്കുന്നുണ്ടോ?” എന്റെ കൗതുകം അണപൊട്ടി.

എന്നാൽ അതിനു മറുപടി പറയാതെ ടീച്ചർ ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു. എഴുന്നേറ്റു നിന്ന് ഫോൺ ചെയ്ത ഞാൻ അറിയാതെ ബെഞ്ചിൽ തന്നെ ഇരുന്നു. വാർത്ത കേട്ടു തരിച്ച ഞാൻ കുറച്ചുനേരം അനങ്ങാതെ അവിടെത്തന്നെയിരുന്നു. വരണ്ട നാളുകൾക്കു ശേഷം ഇനി പ്രതീക്ഷയുടെ നാളുകൾ വരികയാണോ? ഞാൻ കേട്ടത് സത്യം തന്നെയാണോ? അതോ കേൾക്കാൻ അതിയായി ആഗ്രഹിക്കുന്ന കാര്യം കേട്ടതായി വെറുതെ നൊന്നിയതാണോ? പിന്നെയും പിന്നെയും ആരോ കിനാവിന്റെ പടികടന്നെത്തുന്ന പദനിസ്വനം… എന്ന പാട്ടാണ് മനസിലേക്കോടിവന്നത്.