മുനി ടീച്ചർ 6 [Decent] 317

“അതേ ഡാ. ആർക്കായാലും ആഗ്രഹങ്ങളുടെ വളരേ കുറച്ചു ഭാഗമല്ലേ പൂർത്തിയാകുകയുള്ളൂ?”

“അതെ, മിക്കവർക്കും എങ്ങിനെയായിരിക്കും. എന്നാലും മറ്റുപലരെയും നോക്കുമ്പോൾ നമ്മളൊക്കെ എത്ര ഭാഗ്യവാന്മാർ. അല്ലെ ടീച്ചറേ?”

“ഒരുകണക്കിന് നോക്കിയാൽ ശെരിയായ കുട്ടാ.”

“എന്നാ നമ്മൾ അങ്ങിനെയൊരു യാത്രയൊക്കെ പോകുക?”

“ആർക്കറിയാ കുട്ടാ…” ടീച്ചറുടെ ശബ്ദത്തിൽ ഒരു നിരാശ കലർന്നപോലെ. ടീച്ചർ എന്തെങ്കിലും പറയാൻ ഞാൻ കാത്തിരുന്നു. ഒന്നും പറയാതെ ടീച്ചർ കുറേനേരം എന്റെ മേൽ ചാരിയിരുന്നു. ഞാൻ ടീച്ചറുടെ പുറവും കൈയും തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

കുറേനേരം ഞങ്ങൾ അങ്ങിനെ എന്തൊക്കെയോ കൊച്ചുവാർത്തമാനങ്ങൾ പറഞ്ഞിരുന്നു.

ഇടയ്ക്കിടെ ഞങ്ങൾ ഉമ്മകൾ കൈമാറി. ഞാൻ ടീച്ചറുടെ തലയിലും നെറ്റിയിലും ഉമ്മവച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു. അവിടെന്നുകിട്ടുന്ന ഗന്ധം എന്റെ മനം നിറച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു. ടീച്ചറുടെ പുറം ഞാൻ തലോടിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു.

“എന്തിനാ ഈ ടീവി ഇപ്പോഴും ഓൺ ആക്കി വച്ചിരിക്കുന്നേ?” കുറേ നേരത്തിനുശേഷം ഞാൻ ചോദിച്ചു.

“ഈ സൗണ്ടും വെളിച്ചവും ഒക്കെ ഒരു രസമല്ലെടാ?”

“ശെരിയാ. വെറും സൈലന്റ് ആയ റൂമിലിരിക്കുന്നതിനേക്കാൾ ഒരു വ്യത്യസ്തത. അല്ലെ?”

“അതെ, അതെ, അതിലുള്ളവർക്ക് നമ്മെ കാണാൻ പറ്റാത്തത് ഭാഗ്യം.”

“ആരുടെ ഭാഗ്യം?”

“നമ്മുടെ തന്നെ, നമുക്കല്ലേ ഇപ്പൊ ഭാഗ്യം കോരിച്ചറിഞ്ഞു കിട്ടിയിരിക്കുന്നത്?” ഞാൻ ടീച്ചറുടെ കവിളിലൂടെ വിരലുകളോടിച്ചുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു.

“ശെരിയാ. ടീച്ചർ എന്റെ കുട്ടനെ മെല്ലെ തലോടിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു.”